Fijn dat u mij steunt en volgt!

Beste lezers / volgers,

Ik voel me echt gesteund door de mensen die me via dit blog en de mail volgen in mijn voettocht naar Rome!  Als u rechtsonder op het blog uw mailadres invoert krijgt u automatisch mijn volgende verhalen in uw inbox.

U kunt Alzheimer Nederland ook nog steeds steunen in de strijd tegen dementie. Steunen kan via de volgende link: 

http://www.inactievooralzheimer.nl/zoeken?q=rome

Deze reis bekostig ik zelf, de reis / verblijf- en andere kosten zijn voor mijn rekening, uw donaties gaan rechtstreeks naar Alzheimer Nederland!

Help Alzheimer overwinnen. Dan hoeft niemand zichzelf te verliezen.

Zwitserland is indrukwekkend, maar ook zwaar bij deze hoge temperaturen

20 en 21 juni; van Wollbach via Basel naar Beinwil in Zwitserland
Ik heb in Wollbach goed geslapen. Toch merk ik al lopende dat ik vandaag minder energie heb, het is vroeg al heel warm. Ik besluit om niet te gaan lopen naar het volgende dorp, maar van hier uit de bus naar Basel te nemen, circa 15 km. Daar doe ik weer op het gratis reiskaartje voor het zwarte woud. De route gaat toch vooral door stedelijk gebied en weinig over paden. Bovendien wil ik daar op tijd zijn om de nodige inkopen te doen en dan weer door te kunnen wandelen. Tegen elven rijden we over Rijn de stad in. Het is er heel druk, met name vanwege de jaarlijkse Artmesse, die plaatsvindt in verschillende delen van de stad. Overnachten is hier dus geen optie en wil ik ook niet, want veel te druk na het alleen stappen door de bossen. In een mooie reisboekhandel de extra routekaarten gekocht en vervolgens uitgebreid gaan lunchen en even skypen met Margot. Vervolgens naar het station. Ik heb besloten om het stadswandelen naar de buitenwijk over te slaan en neem een stukje regionale trein naar Grellingen. Bij een kop thee met de waardin nog een paar overnachtingsadressen verzameld en dan ga ik om 16.00 u weer op stap, door het Chaltbrunnental naar Meltingen. Een fantastische wandeling door een diepe kloof met een rivier en veel grotten in de hoge wanden, interessant gebied voor speleologen. Onderweg veel wandelaars en gezinnen die eten bij een vuurtje. In Meltingen besluit ik het klooster van Beinwil te bellen of ze plek hebben. Ingesproken op het antwoordapparaat, en men belt vrijwel meteen terug, er is plek. Ik moet me maar laten zien in de kerk want er is als ik aan kom om 20.00 u een dienst gaande. De pater begint met een uitgebreide rondleiding door de gebouwen en de tuinen, heel mooi en veel rustige hoekjes met mooie uitzichten. Het is een benendiktijnenklooster met een oekomenische gemeenschap, 3 geloofsrichtingen hebben elkaar kunnen vinden. Er zijn verschillende gebeds en retraite ruimtes. Alles is gericht op stilte, mediteren, bidden en lezen.
Het klooster bestaat al meer dan 1000 jaar, raakte rond 1600 in verval en werd na een paar 100 jaar aangekocht door de Benediktijnen, die het volledig restaureerden. Na een grote brand in 1978 weer volledig gerestaureerd in oude stijl met mooie muur en plafondschilderingen. Het klooster is vrijwel geheel zelfvoorzienend. Mannen en vrouwen slapen gescheiden in aparte gebouwen, eten in stilte, 3 maal per dag een dienst, indrukwekkend om een keer mee te maken. Meer info op klosterbeinwil.ch. De volgende ochtend gaat de toelichting verder met allerlei goede tips, waaronder ook overnachtingsadressen en vertrek daardoor ook laat, dus is het al weer flink warm. Ik ga vandaag veel klimmen, eerst weer naar 1400, dan weer dalen naar 800 en vervolgens terug naar 1300 en uiteindelijk dalen naar 600, ofwel na een fantastische tocht door de bossen en over bergweiden met hele mooie vergezichten kom ik om 17.30 u moe aan in Welschenrohr. De 3 hotels blijken of gesloten of zijn opgeheven. Toch maar bij een er van aangebeld en ik blijk er toch te kunnen overnachten, weliswaar duur voor € 75 maar ik ben moe en toe aan douche, eten en bed. Komende dagen maar kijken of ik het kan compenseren met een boerderij, Gasthaus of 'schlafen im stroh'. Onderweg op de top van de Hohe Winde (1400 m) kwam ik nog een grote groep paragliders tegen die zich klaarmaakten voor een tocht over de bergen in de regio. Eerst een pakket van 15 - 20 kg naar boven sjouwen en dan een uurtje vliegen. Daar een hobby waarvoor ze na het werk nog even naar boven lopen.
Mijn tocht naar Welschenrohr gaat over mooie bergweiden, tussen koeien met bellen door langs meerdere boerderijcafes / (in de winter skihutten) naar beneden. Op het laatst heel steil, dus mijn benen willen nu even niet meer. Dat is dus wel Zwitserland: meer en grotere hoogtes overbruggen, dus kortere afstanden lopen, vaker pauzeren en voldoende eten en drinken voor de broodnodige energie. Verder indrukwekkende vergezichten, vriendelijke mensen, maar een taal die ik met mijn Duitsniveau je niet versta. Morgen eerst flink klimmen naar Weissenstein en dan loop ik meerdere dagen over de Hoge Jura, en hopelijk minder steigen en dalen. Optie is om door te lopen tot de hoogte van Laussanne en dan met de boot een oversteek te maken over het meer van Genève. Want hoewel Lausanne een mooie stad schijnt te zijn is de kustroute veel asfalt en heel toeristisch. We kunnen er nog even over denken.

De laatste dagen in Duitsland

19 / 20 juni: van Rinken - Jagersheim via Haldenhof naar Wollbach
Het verhaal van de Nederlandse eigenaar was bijzonder. Op z'n 50ste van commissaris van politie dit Gasthaus gekocht met het perspectief om het na 15 jaar weer te verkopen. Hij wilde graag vertellen over z'n loopbaan. Betrokken bij internationale financiële corruptieonderzoeken in de Ned. Antillen, Nederland en Turkije deed hij veel ervaringen op. Ook Zutphen was hem niet onbekend, hij had er lesgegeven op de rechercheschool. 's Avonds nog lang nagepraat over zijn eerdere werk en perspectief. 's Morgens een degelijk en heerlijk ontbijt, dus heb ik op zijn aanraden de helft in mijn rugzak gestopt als lunch, heerlijk. Op de valreep verzamelde hij nog een aantal overnachtingsadressen voor donderdag, aangezien het weer een Duitse feestdag is en dus veel vakantiebezetting in de gasthausen. Inzet was eigenlijk Blauen, maar dat zou ik gezien het late vertrek niet meer kunnen halen. Die dag flink klimmen naar ruim 1400 m, de Felsenberg. Boven aangekomen blijkt dat ook met een kabelbaan naar boven kunt, maar dat is tegen mijn principes in deze tocht. Onderweg op de top sprak ik nog met een Israëlische familie. Hun zoontje bleek veel hoofdpijn te krijgen van de sterke antenne signalen op de top Vervolgens snel door naar de volgende top, de Belchen, ook rond 1400 m, maar daarvoor moet ik eerst weer flink naar beneden. Deze top is minder spectaculair, maar trekt met een hotel restaurant en een kabelbaan wel meer publiek, ook jongeren met een tent die hier op de top overnachten, lijkt me indrukwekkend 's morgens vroeg bij de opkomende zon. Vanaf de top gebeld naar het volgende adres en ze hadden zowaar nog plek. Na een stevige afdaling kwam ik uiteindelijk om 18.30 aan bij een schilderachtig Gasthaus Haldenhof. Het Gasthaus zit vol met wandelaars van middelbaar tot pensioen, ik pas er wel tussen denk ik, alleen zijn mijn kleren nogal vuil en ik durf ze hier niet te wassen, bang dat ze niet op tijd droog worden. Aan tafel volg je onwillekeurig meerdere gesprekken op de achtergrond, van Duitsers maar ook van Belgen en Fransen. Ik voel me net een voyeur en probeer tijdens het lezen in mijn iPad niet te laten merken, dat ik de gesprekken prima kan volgen.Overigens vertelde de Nederlandse voormalige commissaris dat hier de luchtvochtigheid niet meer is dat 35'. Voordeel hiervan is dat kleren ook 's nachts snel drogen, maar nog belangrijker dat het hout geen schimmels kan ontwikkelen, dus niet zo snel kan rotten zoals bij de hoge luchtvochtigheid in Nederland. Dat verklaart ook de vele houten huizen van honderden jaren oud. Onderweg naast bosbouw, ook bergweiden met koeien en redelijk grote en moderne boerderijen. Gezien de stallen en moderne nieuwe machines redelijk welvarend schat ik.
Vrijdagmorgen een beetje duf en aan het ontbijt. Het ontbijt is overdadig, maar ik beperk me tot een bakje yoghurt met fruit en een broodje. Het extra broodje en het ei bewaar ik voor de lunch, dat geeft een beter energie spreiding. Tot Blauen gaan we nog grotendeels stijgen, en daarna vooral veel en snel dalen, dat voel ik aan mijn benen, want ik moet nu iets vaker pauzeren. En naarmate de dag vordert en de temperatuur stijgt wordt het lopen ook zwaarder. Tussen 8 en 13 en vervolgens tussen 16 en 18 heb ik de meeste energie, ofwel op tijd eten en drinken voor de energiespeiding. Vlak voor Kanderen ontmoet ik nog een vrouw die ook een deel van de Westweg loopt en ook in het Gasthaus logeerde. Ze wandelt elk jaar een week alleen en gaat nu op bezoek bij haar dochter die in Bazel studeert. In Kanderen loopt ze verder en ik stop bij een supermarkt voor wat yoghurt, fris en een extra pauze voor een verzorgingshuis. En daar raak ik in gesprek met verplegenden. Het stadje kent meerdere verzorginstehuizen en dit blijken ook knooppunten te zijn voor hulpbehoevende ouderen die nog thuis wonen. Alzheimer en dementie blijkt ook hier steeds vaker voor te komen. In combinatie met mijn verhaal wil men mij uitnodigen voor een kop koffie en ook de vraag of ik al een slaapplek heb voor de nacht, aardig maar ik wil nu verder, want ik wil Wollbach bereiken om daar af te wegen of ik een stukje bus door bevolkt gebied loop naar Basel. In Wollbach, een klein boerendorp gevraagd naar overnachting, maar het hotel is vol en de waard vertelt me dat alles in de omgeving vol zit omdat Basel zijn Kunstmesse heeft. Dan maar doorlopen en her en der vragen naar Fremdenzimmer en Bauernhofe. Meteen daarna een gezellig terras van een restaurant, dus toch even vragen. De waardin wil me graag helpen, gaat bellen en loopt zelfs mee om mij de weg te wijzen naar een Fremdenzimmer. Onderweg wordt iemand anders ingeschakeld om mij verder te begeleiden. Zij blijken Nederland en met met name Holten te kennen omdat ieder jaar mensen op doorreis naar Italië bij hen logeren. Het overnachtingsadres is degelijk en goedkoop. Ik kan er zelfs mijn kleren wassen en drogen.
Het eten op het terras van het restaurant is heerlijk en ook gezellig, veel lokaal maar ook forenzen en weekend mensen. Bij vertrek krijg ik een hand van de uitbaatster die mij een goede en gezonde reis toewenst. Vervolgens naar mijn kamer om aan mijn blog te werken. Morgen naar Basel, een extra kaart kopen, pakketje voor thuis maken en bij voorkeur eind van de dag buiten Basel overnachten, een rustige dag hoop ik. Ik ben benieuwd naar Basel en de Hoge Jura en ook de Zwitserse cultuur.

Weer verder na een korte week thuis

Met een korte onderbreking weer verder. Zwieselberg 15 juni; Furtwangen 16 juni; Rinken 17 juni Margot heeft me zondag in Arnhem weer op een vroege trein gezet naar Freudenstadt. Na een vlotte reis om 15.00 u aangekomen in Freudenstadt en vandaar 7 km door een mooi dennenbos naar Zwieselberg. Gelukkig gereserveerd want eigenlijk waren ze niet open. Geen avondeten, ook niet in het dorp, maar de waardin wilde voor mij wel een uitsmijter maken. Het is een heerlijke temperatuur om te wandelen, rond 23*, dus maandag vroeg op stap naar Fohrenbuhl, zo'n 32 km. De nieuwe rugzak met een zwaarder draagstel loopt prima met een totaal gewicht van 17 kg, inclusief eten voor een dag, water, kaarten, electronica, kleding, toiletspullen en een eigen gewicht van 2,8 kg. Het kan natuurlijk ook met 10 kg, maar dan mis ik te veel comfort, zoals slaapzak, kleren, matje, first aid kit, e.d. En met dit zwaardere draagstel kun je tot max. 22 kg. Nu eerst mijn uitsmijter eten, bereid door de Russische waardin en eigenaresse, en daarna verder lezen in mijn boek op de ipadmini. Ook voor mijn blog, Skype en mail is het een handzaam apparaat. Maandagmorgen vroeg opgestaan en na een uitgebreid ontbijt en wat extra broodjes toegestopt voor onderweg ga ik weer op pad in de frisse ochtendlucht. Het blijkt een hele lange etappe over een beschut bospad, waar 4 uur lan niemand tegen kom. Onderweg geen ochtendkoffie, jammer, want na 2 uur wandelen heb ik wel trek. Bij een hut in de steigers van de wandelvereniging - op de Teisenkopf met prachtig uitzicht op de bergen er omheen - eet ik een broodje, wat yoghurt en een gekookt ei, heerlijk. De hut blijkt te bestaan uit 2 verdiepingen met circa 20 slaapplaatsen. Zo te zien wordt er veel gebruik van gemaakt. Vandaar een flinke afdaling naar Schiltach. Een schilderachtig en levendig dorp met veel toerisme, veel vakwerkhuizen in oude stijl, even bijtanken. Daar kom ik een vrouw tegen die naar Santiago loopt, de eerste pelgrim sinds weken. Na een korte uitwisseling van wederwaardigheden ga ik weer verder, want ik wil vanavond nog Fohrenbuhl bereiken en het is al 14.00 geweest. Opnieuw flink klimmen, in de zon, dus zwaar. Maar vervolgens gaat het over schilderachtige paden met mooie vergezichten over de bergweiden en dalen. Om 18.00 u ben ik bij het hotel, krijg mijn sleutel en geniet van een koel glas bier. Snel eten en slapen want ik ben moe na circa 35 km. Woensdag traag opstaan na een goede nacht, lekker ontbijt, lunch weer mee. Ik loop hoog en redelijk vlak, op circa 800 - 900 m en veel onder de koele bomen, het is half bewolkt met een aangenaam zonnetje. Ik snij een stukje af want ik wil niet naar St. Georgen en kom dan ook na 8,5 u lopen aan in Furtwangen. Een klein regionaal stadje in Württemberg met 9000 inwoners. Volgens de toeristinfo zijn er maar een paar hotels, die redelijk aan de prijs zijn, dus ook maar gevraagd naar een kerk of klooster. De dame gaat gelukkig bellen en regelt dat die avond kan slapen in een parochiecentrum. Achteraf blijkt dat er veel meer zijn, maar die hebben geen contract met de VVV. In het dorp nog een nieuwe riem bij een schoenlapper vol tatoos laten aanmeten, helemaal gratis, aardig. De pastoor in werkoverall vertelt dat er maar 1 maal per jaar een pelgrim aan klopt, ik ben dus de 2e en blij dat ik even niet verder hoef. Deze keer slaap ik op het biljart in mijn slaapzak, niet mijn voorkeur, maar blij dat ik kan stoppen. Dat is aangenamer dan op de tegelvloer. Ik besluit om niet meer alleen in het dorp aan een tafeltje een wijn met pizza te gaan eten, maar me te beperken tot een broodje met komkommer en jus d'orange. Daarna vroeg proberen te slapen, om 21 u al. Morgen weer zoeken naar een bed, hoop ik. Op naar Hintzerzarten op 25 km en dan nog iets verder hoop ik. Nu eerst het thuisfront bellen en bijpraten. Woensdag heel vroeg ( 6 u) op na een onrustige nacht. Elk kwartier de kerkklokken boven me luiden is iets te veel en bovendien is slapen op een pooltafel op een dun matje ook niet goed voor de nachtrust. Dus al vroeg naar de bakker voor een lekker kop koffie en dan op pad richting Hinterzarten. Vroeg op dus lekker fris, langzaam klimmen. Na een rustige klim rond half tien bij de Kalte herberge voor een kannetje koffie, heerlijk genieten na het afzien. De schoenen uit met zicht op het dal en in de tuin een moeder met dochter (8 jaar met een klein rugzakje en een knuffelbeertje in de hand) die de tent inpakt, en naar later blijkt 2 dagen onderweg is naar de Titisee, bewondering en ok vroeg geleerd, later mogelijk ook gedaan. Onderweg meer wandelaars dan vorige dagen, meestal ouderen in groepen. Leuke gesprekken over voetbal!!, lokale geschiedenis, pelgrimstochten en soms de sponsortocht voor Alzheimer. Vaak blijft het bij vriendelijk groeten en dan weer verder, en soms als ik later een appeltje eet halen ze me weer lachend in. Vandaag voel ik me ondanks de onrustige slaap fit om lekker door te stappen. Om 15 u kom ik aan in Hinterzarten, een vriendelijk provincieplaatsje gericht op toeristen. Even langs bij de apotheek, want ik heb het gevoel dat mijn hoofd vol jeukende bultjes zit. Men ziet niets maar ik ik krijg een zalfje tegen de jeuk, waarschijnlijk een effect van veel zweten, een hoed, te weinig frisse lucht. Ik ben niet langs de Titisee gelopen, iets te ver om en ik wil nog 12 km verder richting Feldberg, de hoogste berg (1493m) in het Zwarte Woud. Bij het toeristenbureau blijkt de zwakte van het systeem. Ze geven alleen informatie over aangesloten vestigingen, en dat zijn meestal de grotere en dus duurdere hotels die betalen, kartelvorming dus. De kleine Gaststatte, Fremdenzimmer e.d. komen niet in beeld, per saldo dus slecht voor de toerist, die maar beperkte info krijgt. Gelukkig krijg ik wel een tel nr. en bel zelf. Het blijkt een Nederlander. Vervolgens nog geen heerlijke wandeling van ruim 2,5 u over een klein bospad met onderweg nog een bui, maar mijn benen kunnen nog verder, dus prima. Uit het bos sta ik op eens voor een enorm Gasthaus en wordt vriendelijk ontvangen. Eerst douchen, eten bij de tv met jawel Nederlands voetbal en wederom mijn blog bijwerken. Waarschijnlijk in dit tempo nog 2 dagen en dan ben ik Basel, het gaat sneller dan ik dacht. De km's, elke dag circa 35 bevallen me goed. 'S avonds hou ik dan nog genoeg tijd over voor mijn blog, wat lezen, eten en kletsen, en ook veel tijd voor de route van morgen. Meestal ga ik voor 22 uur al plat en vandaag zeker, met een heerlijk fris bed. Ik kijk ook uit naar de Zwitserse cultuur en landschap, onbekend voor mij. De verhalen gaan over 'duur', maar we zullen het meemaken. De Hoge Jura lijkt me leuk en meer gevarieerd dan het Duitse Zwarte Woud. Van het Zwarte Woud spreekt mij waarschijnlijk de Mittelweg het meeste aan, minder druk, meer doorzicht over de bergweiden, en bovenal minder verkeersdrukte. En terugkijkend is ook de Pfalz een aangenaam gebied met veel loofbos en vriendelijke dorpjes. Af en toe krijg ik van lokale mensen ook geschiedenis mee, Schwaben, Wurtenberg, tot de 2e Wo heel belangrijk in de politieke verhoudingen, daarna steeds meer beperkt tot dialecten en lokale gewoonten. De keuken op het platteland is vrijwel overal heel traditioneel, met regionale specialiteiten, vaak bediening in traditionele kledij. De prijzen zijn aangenaam, ook van de Gaststatte, maar als pelgrim heb ik de voorkeur voor de pelgrimsadressen zoals in Franrijk, bed, ontbijt en diner voor € 30 - 35. In Duitsland gemiddeld niet minder dan € 60 per dag, in Zwitserland waarschijnlijk € 10- 15 hoger, of we moeten kunnen slapen in het hooi.

Kniebis, Pinksteren in het Zwarte Woud

Beste lezers,
Vandaag was het warm, waarschijnlijk meer dan 30 graden met beperkte schaduw en weinig wind, dus even afzien. Maar nu om 20.00 u nagenieten van de maaltijd en een rosé spatburgunder. Gelukkig in Kniebis toch nog een hotel gevonden, niet nadat ik de lokale bankomat voor wat broodnodige cash heb benaderd.
Toch weer naar het laatste verhaal. Ik dacht dat ik in Baden Baden nog 15 km zou wandelen, maar mijn horloge stond stil en dus bleek het veel later te zijn. Dus toch even terug naar de toeristinfo voor goedkope overnachtingen dichtbij op de route: een hotel en een klooster in Lichtental op 6 km lopen. Een mooie wandeling langs de Lichtentaler allee door een park doorsneden door een riviertje, waaraan talloze herenhuizen en seniorenonderkomens gesitueerd zijn. Baden Baden is niet groot, zelfs met minder inwoners als Zutphen namelijk 30.000 inwoners. De luxe winkels en veel 18e en 19e eeuwse gebouwen verwijzen niet alleen naar een rijke historie, maar ook naar welvarende koopkracht, voor een groot deel ook in stand gehouden door de grote stroom toeristen.
Om 16.30 arriveerde ik bij de Lichtentaler abdij, met een indrukwekkende binnenplaats, met kerk, school, winkels en hotel. Vroeger met boerderijen, werkplaatsen, kerk, tuinen. Gelukkig een schone kamer! Na een Italiaanse maaltijd in het kleine dorpje even wat gelezen in de historie van Heineken, en daarmee via een persoonlijke geschiedenis veel opgefrist, en toen vroeg gaan slapen. Althans dat dacht ik, want elk kwartier sloeg de klok op het kloostercomplex niet ver van mijn kamer, dus een onrustige nacht. De volgende ochtend toch op tijd wakker en na een stevig ontbijt en enkele broodjes voor onderweg op pad, onder een strak blauwe hemel, rond 8.45u. Overigens is het klooster zeer aan te bevelen voor een overnachting met verder uitstekende service.
Meteen na vertrek klimmen langs mooie landwegen en bospaden, vrijwel de hele dag naar boven de 1000 m. Onderweg koffie en een groot stuk taart bij een waldgasthof, een plaatje uit een kabouterboek. Vervolgens weer verder klimmen tot uiteindelijk 16.00 u aankomst bij een wanderheim in het bos. Toen de twijfel, nog 10 km verder of hier proberen te overnachten. Een gelukkig toeval, er waren nu nog kamers vrij, want morgen - zaterdag - zou het vollopen met pinkster vakantiegangers. Zoals elke keer weer is het lot mij goed gezind, terwijl de wandelaars die ik ontmoet soms wel 5 dagen te voren reserveren, is mij dat te beklemmend. Als mijn benen nog willen eind van de middag wil ik graag nog 5 - 10 km verder, zeker wanneer het dan iets koeler wordt. Risico is dan dat er moeilijk onderdak is te vinden, maar dat neem ik voor lief, met mijn overlevingszak in mijn rugzak en de hutten onderweg die prima geschikt zijn om een nacht door te brengen.
In het wanderheim heerlijk, maar eenvoudig gegeten, bier, goede rosé en rode wijn geproefd en daarna nog een perenlikeur, en ondertussen uitgebreid van gedachten gewisseld over alle gebruikelijke zaken tussen vreemden die elkaar tegenkomen en in elk geval een passie delen. Leuk, een 76'er die deze etappe naar Bazel als zijn laatste grote wandeltocht beschouwde, een 60'er met pensioen ook alleen op pad met een goede regeling, een stel van rond 50 en een lokale pensionado die voor z ' 'n dagelijkse wandeling door het bos aanschoof op het terras. Geschiedenis en cultuur op z'n best met politieke uitstapjes over werkeloosheid, onderwijs, Europa, belastingen, en niet te vergeten het regionale bomen, planten en dieren rijk.
Aan de overkant was overigens een vakantiehuis waar eind van middag wel 5 families met kleine kinderen verzamelden. Kampvuur werd opgestookt met heavy metal op de achtergrond. Het zag er gezellig uit en dat was het ongetwijfeld. Na wat Skype met het thuisfront via WiFi rond half elf gaan slapen. Overigens geen mobiel bereik en geen pinbetalen, dus om te onthouden. Tot diep in de nacht bleef het overigens aan de overkant gezellig, zeker naarmate de alcohol vloeide. Ik kon er wel begrip voor opbrengen, denkend aan onze nachtelijke uitlopers toen wij zelf nog jonger waren en de kinderen ook laat rondliepen.
Het ontbijt was echter karig, met name opgemerkt door de Duitse gasten. Jammer want je gunt het de eigenaar- in dit geval een jonge Nederlandse vrouw - dat klanten lovend verder vertellen. Tussen 8 en 9 ging iedereen zijns weegs, de wandelaars starten met tussenpozen en vervolgens de moutainbikers. Gelukkig beginnen we de wandeling fris onder de bomen, want de zon is al vroeg op sterkte. Af en toe loop ik weer een medewandelaar achterop, we wisselen wat woorden, en dan lopen onze passen toch weer uit elkaar. Ik loop met grote passen met relatief meer gewicht, maar heb vaker een korte pauze nodig. De schouderbanden van mijn rugzak beginnen ondanks de extra autogordel kussentjes toch te knellen. Per saldo niet de goede oplossing, dus later kijken of er een structurele oplossing mogelijk is. Maar ook mede reizigers hebben zo hun rugzakproblemen, te korte rugpand, te veel afstand van de rug en dus slingeren. We worden dus expert, maar dat lost vandaag niets op. Gelukkig heb ik genoeg water getankt, want veel drinken blijkt van groot belang. Vorig jaar deed ik dat dus ongemerkt te weinig met alle problemen van dien, waar ik hier verder niet over wil uitweiden. Voor de zekerheid echter ook laxeermiddel meegenomen.
Het is wederom een mooie dag met veel klimmen en dalen, terwijl we toch op hoogte blijven, tussen 700- 1000 m. Met een onbedoeld ommetje van 4 km kom ik aan in Alexanderschanze. Ik dacht een dorp, maar het blijkt een vervallen en gesloten hotel met grote parkeerplaats te zijn. Onderweg overigens veel skipistes gezien waarbij de liften nu deels in gebruik zijn als stoeltjeslift voor de ouderen onder ons. Aangezien we over de Westweg lopen zien we in de verte de heuvels in de Vogezen voorbij komen. Daar liep ik dus een week lang in september 2012 door de druivenvelden en over de Ballons, zeker zo mooi, maar minder hoog.
In Alexanderschanze heb ik in overleg met Margot toch het besluit genomen om de de tocht even te onderbreken, helaas een sterfgeval in de familie van onze dochter, niet plotseling, maar toch sneller dan gedacht. Waarschijnlijk binnenkort weer verder.
Ik me al via internet kunnen informeren over de planning van een slimme terugreis. Deutsche Bahn heeft een mooi boeksysteem, nu kijken hoe de kortingen op de regionale treinen verwerkt kunnen worden. Overigens blijken regionale treinen en bus gratis? voor bezoekers aan deze regio.
Tot mijn volgende blog en voorzie mij gerust van tips of ander reacties, maar bovenal 'zegt het voort naar je familie, vrienden en collega's.

Alzheimer wil graag verder gesponsord worden via de lonk op mijn blog.

Baden Baden tussenstop richting Forbach

Beste lezers
Voor het eerst WiFi om mijn blog bij te werken,nog niet zo gebruikelijk in Duitsland. Zondag een lange reis met 2 uur vertraging, maar toch om 18.00 u in Neustadt. Vervolgens naar Sankt Martin , een pittoresk boerendorp aan de Weinstrasse. Na een douche heerlijk gegeten met nog betere lokale wijnen. Maandag op pad bij een aangename temperatuur richting Anweiler, licht stijgend en dalend, en ook zwetend. Meestal heerlijk in de schaduw van loofbomen en langs druivenakkers. Onderweg weinig wandelaars, hoewel het ook hier vakantie is. Om 5 uur in Anweiler, op zoek naar het naturfreundehaus, helaas ma / di Ruhetag, dus dan afdalen naar het dorp op zoek naar een betaalbare kamer. Iets duurder dan gedacht € 55 boven een conditorei, maar ben al lang blij dat ik onderdak met een douche heb. 's avonds een slaperig dorp, duidelijk nog geen toeristenseizoen. De mensen zijn zeer behulpzaam en vriendelijk.
Na een goede nachtrust en een zeer royaal ontbijt weer op weg. De zon wordt al vroeg warm, dat wordt zweten bij het klimmen. Via een klein paadje tussen de huizen een snelle klim naar boven. Het wordt een lange dag richting Wissembourg. Ik weet nog niet of ik het haal, want het zijn veel km's (35). Veel klimmen en dalen in het begin en halverwege gelukkig een naturfreundehaus open voor een kop koffie. Meerdere mensen op een electrische mountainbike, een echtpaar van 70, dus na het wandelen kunnen we ook blijven fietsen. Vervolgens toch de verkeerde afslag en dus weer terug op kompas in de juiste richting. Nu een kortere route door het dal genomen, heerlijk rustig langs een beek. Rond 5 uur voor de Franse grens en Wissenbourg wilde ik eigenlijk stoppen en overnachten, maar wederom Ruhetag en geen alternatief. Daarom nog 8 km verder, waar ik om 19.30 u Wissembourg binnen wandelde. Een wondermooie historische stad met veel vakwerkhuizen en veel bloemen. Op zoek naar een kamer, kwam ik voorbij een parochiehuis en kerk waar een feest aan de gang was. Op goed geluk de keuken ik en verteld dat ik als pelgrim op zoek was naar goedkope overnachting. De pastoor werd opgezocht, die mijn verhaal begreep en mij meteen naar een slaapvertrek in de enorme pastorie bracht, vroeger waarschijnlijk een bloeiend klooster met lommerrijke tuin. De pastoor, een 50'er, verhaalde van een parochie waarbij hij de jongste was in een krimpende regio. De regio met een bloeiende kleine toeristenstad, waar nauwelijks werkeloosheid heerste aangezien de meesten in de Duitse auto-industrie werken, nog steeds een bloeiende sector met Daimler en BMW.
Woensdag 4 juni op tijd op en na een kort ontbijt en de pelgrimsstempel weer op pad, na nog even voetenzalf te kopen. Vandaag een asfaltdag door landbouwgebied over saaie rechte wegen. Regelmatig de berm in om de snel voorbijrazende auto's baan te geven. Hoewel flink wat zo'n ook een lekker windje. Onderweg bij een stop voor een huis, kreeg ik een flinke zak rijpe kersen toegestopt, aardig. Om 5 uur in Beinheim, waar ik wel wilde stoppen, maar helaas weinig onderdak, dus na een pauze met koffie en kuchen weer verder naar Iffezheim, nog 8 km te gaan. Om 19 u wandelde ik het dorp in en stopte er belangstellend een auto met vader en zoon. Met doel en situatie uitgelegd, en zowaar een slaapplaats voor € 10in een tuinhuisje met douche. Vervolgens samen op weg naar een pizzeria. Na een heerlijke maaltijd en uitwisseling van elkaars wel en wee, hij 3 kinderen, gescheiden, zaak verkocht, huizen in de verhuur, een dochter professor en zoon technikmeister, en nog een dochter lerares aan ADHD kinderen, vroeg gaN slapen. Na eerst Margot nog even te bellen.
De volgende ochtend om 8 uur een klein ontbijt en nog even de grote verzameling schwarzwalder klokken bekeken, de passie van de eigenaar. Vervolgens op pad richting Baden Baden over een lang fietspad langs industrieterreinen. Onderweg nog bevraagd door de politie, die wilde weten waar ik naar toe ging, waar ik had geslapen en ook mijn Ausweis controleerde. In Baden baden nog een stevig en verlaat ontbijt genomen en met enig moeite een WiFi café gevonden. Nu is het tegen 2'en en ga ik nog een stukje wandelen tot 18 uur. Vandaag rustig aan, want nu ga ik meer stijgen en dalen.
Tot de volgende internet WiFi.

Dag van vertrek voor mijn 2e etappe naar Rome.

Goedemorgen allemaal

Vanmorgen een heerlijk ontbijt samen met Margot, voor vertrek naar mijn 2e etappe naar Rome. De rugzak is gepakt, 15 kg inclusie water en eten, dus goed te doen. Hopelijk kan ik elke week iets lossen van de kaarten en boekjes. Het kan nog minder maar dan mis ik te veel comfort. Hoewel ik ook moet erkennen dat alle moderne apparatuur toch veel extra gewicht betekent in vergelijking tot het wandelen 30 jaar geleden. Ik heb er veel zin in, door nieuwe gebieden, leuke mensen ontmoeten. Ditmaal de Pfalz, het Zwarte Woud, Zwitserland, de Jura en dan de Alpen over via de Grote St. Bernhard pas.

Straks eerst naar Arnhem waar ik op de trein stap en om 4 uur aan kom in Neustadt. Daar nog 10 km lopen naar mij hotel in Sankt Martin. En morgen een frisse start richting Anweiler. Ik heb er zin in.

U kunt mij volgen via www.ceesdeboer.reismee.nl en berichtjes achter laten.

Via onderstaande link kunt mijn sponsordoel steunen. Dan kunnen we samen het streefbedrag halen.

http://www.actievooralzheimer.nl/acties/voettocht/voettocht-naar-rome-voor-alzheimer-nederland/

HELP ALZHEIMER OVERWINNEN. DAN HOEFT NIEMAND ZICHZELF TE VERLIEZEN.

Druk met de voorbereidingen voor de volgende etappe!

Beste mensen,

Iedereen die mij volgt en geïnteresseerd is in mijn (sponsor-) voettocht naar Rome wens ik alle beste wensen voor 2014! Ik hoop natuurlijk dat u me blijft volgen en steunen dit jaar. Ik ben druk bezig met de voorbereidingen voor de nieuwe tocht:

• hoe kan ik mijn bagage terug brengen tot minder kilo's?
• wat is de meest gunstige tijd om weer te vertrekken?
• wanneer de grootste kans dat de sneeuw op "de Bernhard" weg is?
• hoe kan ik het regelen met mijn werk?
• en met Margot
  

Kortom nog een poosje te gaan, maar ik heb er veel zin in! Het zal waarschijnlijk eind mei en juni 2014 worden. Ik houd jullie op de hoogte.

Ondertussen kunt u me blijven sponsoren voorhttp://www.actievooralzheimer.nl/acties/voettocht/voettocht-naar-rome-voor-alzheimer-nederland/

zodat de strijd tegen Alzheimer voort gezet kan worden.