Met een korte onderbreking weer verder. Zwieselberg 15 juni; Furtwangen 16 juni; Rinken 17 juni Margot heeft me zondag in Arnhem weer op een vroege trein gezet naar Freudenstadt. Na een vlotte reis om 15.00 u aangekomen in Freudenstadt en vandaar 7 km door een mooi dennenbos naar Zwieselberg. Gelukkig gereserveerd want eigenlijk waren ze niet open. Geen avondeten, ook niet in het dorp, maar de waardin wilde voor mij wel een uitsmijter maken. Het is een heerlijke temperatuur om te wandelen, rond 23*, dus maandag vroeg op stap naar Fohrenbuhl, zo'n 32 km. De nieuwe rugzak met een zwaarder draagstel loopt prima met een totaal gewicht van 17 kg, inclusief eten voor een dag, water, kaarten, electronica, kleding, toiletspullen en een eigen gewicht van 2,8 kg. Het kan natuurlijk ook met 10 kg, maar dan mis ik te veel comfort, zoals slaapzak, kleren, matje, first aid kit, e.d. En met dit zwaardere draagstel kun je tot max. 22 kg. Nu eerst mijn uitsmijter eten, bereid door de Russische waardin en eigenaresse, en daarna verder lezen in mijn boek op de ipadmini. Ook voor mijn blog, Skype en mail is het een handzaam apparaat. Maandagmorgen vroeg opgestaan en na een uitgebreid ontbijt en wat extra broodjes toegestopt voor onderweg ga ik weer op pad in de frisse ochtendlucht. Het blijkt een hele lange etappe over een beschut bospad, waar 4 uur lan niemand tegen kom. Onderweg geen ochtendkoffie, jammer, want na 2 uur wandelen heb ik wel trek. Bij een hut in de steigers van de wandelvereniging - op de Teisenkopf met prachtig uitzicht op de bergen er omheen - eet ik een broodje, wat yoghurt en een gekookt ei, heerlijk. De hut blijkt te bestaan uit 2 verdiepingen met circa 20 slaapplaatsen. Zo te zien wordt er veel gebruik van gemaakt. Vandaar een flinke afdaling naar Schiltach. Een schilderachtig en levendig dorp met veel toerisme, veel vakwerkhuizen in oude stijl, even bijtanken. Daar kom ik een vrouw tegen die naar Santiago loopt, de eerste pelgrim sinds weken. Na een korte uitwisseling van wederwaardigheden ga ik weer verder, want ik wil vanavond nog Fohrenbuhl bereiken en het is al 14.00 geweest. Opnieuw flink klimmen, in de zon, dus zwaar. Maar vervolgens gaat het over schilderachtige paden met mooie vergezichten over de bergweiden en dalen. Om 18.00 u ben ik bij het hotel, krijg mijn sleutel en geniet van een koel glas bier. Snel eten en slapen want ik ben moe na circa 35 km. Woensdag traag opstaan na een goede nacht, lekker ontbijt, lunch weer mee. Ik loop hoog en redelijk vlak, op circa 800 - 900 m en veel onder de koele bomen, het is half bewolkt met een aangenaam zonnetje. Ik snij een stukje af want ik wil niet naar St. Georgen en kom dan ook na 8,5 u lopen aan in Furtwangen. Een klein regionaal stadje in Württemberg met 9000 inwoners. Volgens de toeristinfo zijn er maar een paar hotels, die redelijk aan de prijs zijn, dus ook maar gevraagd naar een kerk of klooster. De dame gaat gelukkig bellen en regelt dat die avond kan slapen in een parochiecentrum. Achteraf blijkt dat er veel meer zijn, maar die hebben geen contract met de VVV. In het dorp nog een nieuwe riem bij een schoenlapper vol tatoos laten aanmeten, helemaal gratis, aardig. De pastoor in werkoverall vertelt dat er maar 1 maal per jaar een pelgrim aan klopt, ik ben dus de 2e en blij dat ik even niet verder hoef. Deze keer slaap ik op het biljart in mijn slaapzak, niet mijn voorkeur, maar blij dat ik kan stoppen. Dat is aangenamer dan op de tegelvloer. Ik besluit om niet meer alleen in het dorp aan een tafeltje een wijn met pizza te gaan eten, maar me te beperken tot een broodje met komkommer en jus d'orange. Daarna vroeg proberen te slapen, om 21 u al. Morgen weer zoeken naar een bed, hoop ik. Op naar Hintzerzarten op 25 km en dan nog iets verder hoop ik. Nu eerst het thuisfront bellen en bijpraten. Woensdag heel vroeg ( 6 u) op na een onrustige nacht. Elk kwartier de kerkklokken boven me luiden is iets te veel en bovendien is slapen op een pooltafel op een dun matje ook niet goed voor de nachtrust. Dus al vroeg naar de bakker voor een lekker kop koffie en dan op pad richting Hinterzarten. Vroeg op dus lekker fris, langzaam klimmen. Na een rustige klim rond half tien bij de Kalte herberge voor een kannetje koffie, heerlijk genieten na het afzien. De schoenen uit met zicht op het dal en in de tuin een moeder met dochter (8 jaar met een klein rugzakje en een knuffelbeertje in de hand) die de tent inpakt, en naar later blijkt 2 dagen onderweg is naar de Titisee, bewondering en ok vroeg geleerd, later mogelijk ook gedaan. Onderweg meer wandelaars dan vorige dagen, meestal ouderen in groepen. Leuke gesprekken over voetbal!!, lokale geschiedenis, pelgrimstochten en soms de sponsortocht voor Alzheimer. Vaak blijft het bij vriendelijk groeten en dan weer verder, en soms als ik later een appeltje eet halen ze me weer lachend in. Vandaag voel ik me ondanks de onrustige slaap fit om lekker door te stappen. Om 15 u kom ik aan in Hinterzarten, een vriendelijk provincieplaatsje gericht op toeristen. Even langs bij de apotheek, want ik heb het gevoel dat mijn hoofd vol jeukende bultjes zit. Men ziet niets maar ik ik krijg een zalfje tegen de jeuk, waarschijnlijk een effect van veel zweten, een hoed, te weinig frisse lucht. Ik ben niet langs de Titisee gelopen, iets te ver om en ik wil nog 12 km verder richting Feldberg, de hoogste berg (1493m) in het Zwarte Woud. Bij het toeristenbureau blijkt de zwakte van het systeem. Ze geven alleen informatie over aangesloten vestigingen, en dat zijn meestal de grotere en dus duurdere hotels die betalen, kartelvorming dus. De kleine Gaststatte, Fremdenzimmer e.d. komen niet in beeld, per saldo dus slecht voor de toerist, die maar beperkte info krijgt. Gelukkig krijg ik wel een tel nr. en bel zelf. Het blijkt een Nederlander. Vervolgens nog geen heerlijke wandeling van ruim 2,5 u over een klein bospad met onderweg nog een bui, maar mijn benen kunnen nog verder, dus prima. Uit het bos sta ik op eens voor een enorm Gasthaus en wordt vriendelijk ontvangen. Eerst douchen, eten bij de tv met jawel Nederlands voetbal en wederom mijn blog bijwerken. Waarschijnlijk in dit tempo nog 2 dagen en dan ben ik Basel, het gaat sneller dan ik dacht. De km's, elke dag circa 35 bevallen me goed. 'S avonds hou ik dan nog genoeg tijd over voor mijn blog, wat lezen, eten en kletsen, en ook veel tijd voor de route van morgen. Meestal ga ik voor 22 uur al plat en vandaag zeker, met een heerlijk fris bed. Ik kijk ook uit naar de Zwitserse cultuur en landschap, onbekend voor mij. De verhalen gaan over 'duur', maar we zullen het meemaken. De Hoge Jura lijkt me leuk en meer gevarieerd dan het Duitse Zwarte Woud. Van het Zwarte Woud spreekt mij waarschijnlijk de Mittelweg het meeste aan, minder druk, meer doorzicht over de bergweiden, en bovenal minder verkeersdrukte. En terugkijkend is ook de Pfalz een aangenaam gebied met veel loofbos en vriendelijke dorpjes. Af en toe krijg ik van lokale mensen ook geschiedenis mee, Schwaben, Wurtenberg, tot de 2e Wo heel belangrijk in de politieke verhoudingen, daarna steeds meer beperkt tot dialecten en lokale gewoonten. De keuken op het platteland is vrijwel overal heel traditioneel, met regionale specialiteiten, vaak bediening in traditionele kledij. De prijzen zijn aangenaam, ook van de Gaststatte, maar als pelgrim heb ik de voorkeur voor de pelgrimsadressen zoals in Franrijk, bed, ontbijt en diner voor € 30 - 35. In Duitsland gemiddeld niet minder dan € 60 per dag, in Zwitserland waarschijnlijk € 10- 15 hoger, of we moeten kunnen slapen in het hooi.