20 en 21 juni; van Wollbach via Basel naar Beinwil in Zwitserland
Ik heb in Wollbach goed geslapen. Toch merk ik al lopende dat ik vandaag minder energie heb, het is vroeg al heel warm. Ik besluit om niet te gaan lopen naar het volgende dorp, maar van hier uit de bus naar Basel te nemen, circa 15 km. Daar doe ik weer op het gratis reiskaartje voor het zwarte woud. De route gaat toch vooral door stedelijk gebied en weinig over paden. Bovendien wil ik daar op tijd zijn om de nodige inkopen te doen en dan weer door te kunnen wandelen. Tegen elven rijden we over Rijn de stad in. Het is er heel druk, met name vanwege de jaarlijkse Artmesse, die plaatsvindt in verschillende delen van de stad. Overnachten is hier dus geen optie en wil ik ook niet, want veel te druk na het alleen stappen door de bossen. In een mooie reisboekhandel de extra routekaarten gekocht en vervolgens uitgebreid gaan lunchen en even skypen met Margot. Vervolgens naar het station. Ik heb besloten om het stadswandelen naar de buitenwijk over te slaan en neem een stukje regionale trein naar Grellingen. Bij een kop thee met de waardin nog een paar overnachtingsadressen verzameld en dan ga ik om 16.00 u weer op stap, door het Chaltbrunnental naar Meltingen. Een fantastische wandeling door een diepe kloof met een rivier en veel grotten in de hoge wanden, interessant gebied voor speleologen. Onderweg veel wandelaars en gezinnen die eten bij een vuurtje. In Meltingen besluit ik het klooster van Beinwil te bellen of ze plek hebben. Ingesproken op het antwoordapparaat, en men belt vrijwel meteen terug, er is plek. Ik moet me maar laten zien in de kerk want er is als ik aan kom om 20.00 u een dienst gaande. De pater begint met een uitgebreide rondleiding door de gebouwen en de tuinen, heel mooi en veel rustige hoekjes met mooie uitzichten. Het is een benendiktijnenklooster met een oekomenische gemeenschap, 3 geloofsrichtingen hebben elkaar kunnen vinden. Er zijn verschillende gebeds en retraite ruimtes. Alles is gericht op stilte, mediteren, bidden en lezen.
Het klooster bestaat al meer dan 1000 jaar, raakte rond 1600 in verval en werd na een paar 100 jaar aangekocht door de Benediktijnen, die het volledig restaureerden. Na een grote brand in 1978 weer volledig gerestaureerd in oude stijl met mooie muur en plafondschilderingen. Het klooster is vrijwel geheel zelfvoorzienend. Mannen en vrouwen slapen gescheiden in aparte gebouwen, eten in stilte, 3 maal per dag een dienst, indrukwekkend om een keer mee te maken. Meer info op klosterbeinwil.ch. De volgende ochtend gaat de toelichting verder met allerlei goede tips, waaronder ook overnachtingsadressen en vertrek daardoor ook laat, dus is het al weer flink warm. Ik ga vandaag veel klimmen, eerst weer naar 1400, dan weer dalen naar 800 en vervolgens terug naar 1300 en uiteindelijk dalen naar 600, ofwel na een fantastische tocht door de bossen en over bergweiden met hele mooie vergezichten kom ik om 17.30 u moe aan in Welschenrohr. De 3 hotels blijken of gesloten of zijn opgeheven. Toch maar bij een er van aangebeld en ik blijk er toch te kunnen overnachten, weliswaar duur voor € 75 maar ik ben moe en toe aan douche, eten en bed. Komende dagen maar kijken of ik het kan compenseren met een boerderij, Gasthaus of 'schlafen im stroh'. Onderweg op de top van de Hohe Winde (1400 m) kwam ik nog een grote groep paragliders tegen die zich klaarmaakten voor een tocht over de bergen in de regio. Eerst een pakket van 15 - 20 kg naar boven sjouwen en dan een uurtje vliegen. Daar een hobby waarvoor ze na het werk nog even naar boven lopen.
Mijn tocht naar Welschenrohr gaat over mooie bergweiden, tussen koeien met bellen door langs meerdere boerderijcafes / (in de winter skihutten) naar beneden. Op het laatst heel steil, dus mijn benen willen nu even niet meer. Dat is dus wel Zwitserland: meer en grotere hoogtes overbruggen, dus kortere afstanden lopen, vaker pauzeren en voldoende eten en drinken voor de broodnodige energie. Verder indrukwekkende vergezichten, vriendelijke mensen, maar een taal die ik met mijn Duitsniveau je niet versta. Morgen eerst flink klimmen naar Weissenstein en dan loop ik meerdere dagen over de Hoge Jura, en hopelijk minder steigen en dalen. Optie is om door te lopen tot de hoogte van Laussanne en dan met de boot een oversteek te maken over het meer van Genève. Want hoewel Lausanne een mooie stad schijnt te zijn is de kustroute veel asfalt en heel toeristisch. We kunnen er nog even over denken.