19 sept, een indruk over de voorbije 6 dagen

Ondertussen ben ik eind van de middag, na een lange wandeling langs de Middellandse zeekust van Sarzane naar Marina di Massa, in Camaoire aangekomen, een historisch en cultureel levendig stadje. Ongeveer 10 km van de Middellandse zee kust. Veel terrasjes, leuke winkelstraten en een ommuurde stad. Ik ben ook daarom gebleven, maar ook omdat de Ostello in Valpromaro, 8 km verder op niet bereikbaar bleek en ik hier in het museum meteen werd geholpen doordat de meneer achter de balie de pastorie ging bellen. Morgen naar Lucca, slechts 23 km hier vandaan, tijd genoeg om even cultuur te snuiven en de volgende dag weer verder. De afgelopen dagen heb ik al weer veel overnachtingsadressen aangedaan: Piacenza / Montale, Fidenza, Fornovo di Taro, Berceto, Pontremoli, Aulla, Marina di Massa en nu dan Camaoire. Vaak geslapen in een parochiehuis of klooster en soms in een Ostello, meestal schoon en comfortabel, maar ook soms vies en oppassen met douchen. Daarom ook nieuwe slippers gekocht. Overigens wisselt dat sterk tussen de 'gratis' overnachtingsadressen. Ik betaal meestal 10 - 15 € voor een slaapplek, uitzonderingen daargelaten. Wat dat betreft zijnde aantallen pelgrims nog te klein om de kwaliteit van de onderkomens te verbeteren. Maar de komende jaren zullen de aantallen zeker stijgen en daarmee de vraag naar kwaliteit. Nu nog onvergelijkbaar met Santiago in Spanje (240.000 aankomsten per jaar). In Italië op basis van de overtochten over de Po slechts 750 in 2014. Maar gezien vele wegen naar Rome leiden is dat slechts een onderschatting en mag je dit wel met 3 vermenigvuldigen. De nederlanders nemen met 7% per jaar een groot deel in ten opzichte van 40% Italianen . Daarbij moet je ook bedenken dat deze pelgrims tocht pas sinds 10 jaar echt op gang komt. In die zin ook een interessant artikel inzet NRC van een paar weken geleden met daarin de opinie dat het toenemende pelgrimeren een uiting is van toenemende individualisering. Dat klopt ongetwijfeld, maar ieder zoekt zijn eigen uniciteit, om vervolgens ook meer samen te kunnen doen, denk ik. Tegelijk moet ook ik bekennen dat ik het prettig vind dat ik hier nog niet zoveel pelgrims tegen kom, dan wordt het een veel massalere beleving. Voldoende reden voor mij om alleen in het voorjaar of najaar te lopen. Verder heb ik sinds 2 dagen de andere pelgrims weer even achter me gelaten omdat ik in Aulla besloot om 16 km extra te lopen. Heerlijk weer even alleen, niet inde groep, niét praten en overleggen, gewoon de stilte, de wind, de geuren en andere geluiden proeven. ' s Avonds kom ik en vaak wel pelgrims tegen en besluit je alsnog om even samen te eten en bonte praten. Overdag gaat ieder dan weer zijns weegs. Alleen kom je ook gemakkelijker in gesprek met lokale mensen. Dat levert vaak leuke gesprekken op.

Onderweg in de gesprekken met de andere pelgrims gaat het vaak onderling over motieven, maar het is vaak een mix van religie opnieuw zoeken, fysieke inzet, nieuwe belevenissen, cultuur, ontmoetingen, jezelf hervinden, nadenken over een volgende levensfase, enz. In de gesprekken onderling tussen pelgrims zíjn naast de vragen naar waar vandaan en waar naar toe, persoonlijke thuisbasis, de zwaarte van de tocht, de motieven de kern van de gesprekken. Verder vind ik het heel interessant om van gedachten te wisselen met jongere mensen die nog volop aan het studeren zijn of in het beroepsleven staan. Wat houdt hen daarin bezig. Vaak veel zorgen over hun toekomst merk ik. Zoals Lucca, 27 jaar bezig met master filosofie en op zoek hoe hij verder wil, dus wandelen om antwoorden te vinden. Gisteravond wandelde hij na onze ontmoeting in Aulla ook hier in Camaoire weer binnen. De volgende dag loopt hij naar vrienden in Lucca en wijkt later af naar Assisi en vandaar naar Rome. Dat lijkt me historisch ook zeer interessant.
Ook gaat het bij tijd en wijle over Alzheimer, zoals tijdens de boottocht over de Po en met de jongens die mij in Felagara hielpen om een overnachtingsadres te vinden. Als het ter sprake komt heeft iedereen wel een voorbeeld in zijn directe omgeving. Verder kwam ik in Villafranca ook een opvangcentrum voor Alzheimer patiënten tegen. Dus het opvanghuis in Zutphen kent veel en ook buitenlandse ervaringen.
Het vinden van een overnachtingsadressen is vrijwel nooit een probleem. Meestal heeft een parochie een onderkomen voor een of meer pelgrims of anders is er een goedkoop Ostello in de buurt. En lokaal zijn er altijd mensen die je graag de goeie richting wijzen. Op de lange stukken door de bergen kan het een probleem zijn, omdat de adressen vaak slecht staan aangegeven en ook niet altijd in het routeboekje staan. Maar vandaag in Lucca waren de parochieplaatsen al bezet en moest ik uitwijken naar een Ostello, dus misschien in de grotere plaatsen wel reserveren. In Felagara, aan het aan eind van de dag, moe na een lange tocht sprak ik een paar schooljongens langs de weg aan. Ze gingen meteen bellen met de Donne (priester), die een half uur later met z'n fiatje kwam aanrijden. Hij bood mij een douche aan en vervolgens bracht hij me naar een parochiehuis een paar km verder op, in Fornovo di Taro. De jongens van een jaar of 16 waren heel geïnteresseerd in de tocht en deden hun best om Engels met me te praten. Ze zaten vrijwel allemaal nog op de middelbare school en dachten na over een beroep, deels ICT, deels nog niet helder. Kortom een leuke ontmoeting met een mooie groepsfoto tot slot.
Op zondag in Berceto, een gezellig bergdorpje, nog heerlijk gekletst en gegeten met Wietske en Henk, onze vrienden uit Zutphen, gezellig om weer even Nederlands te praten in Italië. Daar kregen we via de TV ook de berichten over de zware overstromingen mee van de sterke regenval op zaterdag. Ik was toen al 2 dagen verder. Een complete autoweg weggeslagen en auto's bedolven, verkeer ontwricht. Onderweg heb ik het alleen gemerkt doordat kleine rivieren niet meer overgestoken konden worden en de vette klei op de paden het lopen heel zwaar maakte.
Nu ik in warmer gebied, Toscane, kom groeien er ook andere producten, veel fruit, olijven, bramen, vijgen, druiven, tomaten, pepers, en nog een aantal vruchten die ik niet thuis kon brengen.
De dagelijkse routine zit er diep in, 6.15 uur proberen wakker te worden en dan inclusief wassen en ontbijten binnen 1,5 uur op pad, dus vaak al om 7.30 uur. Dat betekent wel 's avonds al inpakken en route verkennen. De route app op de tel. met gps verbinding werkt perfect. Je weet altijd waar je bent en het boekje is alleen voor de algemene oriëntatie. Maar zonder boekje + kompas kan ook niet. Altijd 2 - 3 liter water, 2 stukken fruit, 2 stuks yoghurt, een broodje is noodzakelijk. En om de 2- 3 u even de voeten luchten. En af en toe omkijken en een foto maken is even zeer een belangrijk rustmoment en ook geheugensteuntje voor later!!!
Het eten is af en toe wat eentonig met pasta en pizza, en wijn, water, maar anders wordt het meteen ingewikkelder. Komende dagen toch meer experimenteren, denk ik, misschien bij de trattoria of misschien zelf even koken.
De wisseling van landschappen doet mij goed. Het perspectief van boven werkt stimulerend om verder te gaan merk ik. Naar beneden lopen is soms een crime, vooral met van die oude Romeinse paden met ronde stenen. De wandelstokken zijn dan nog harder nodig. Het bos altijd aangenaam, maar vooral wanneer de zon fel schijnt.
Ondertussen ben ik in Italië op weg naar Rome al ruim over de helft, nog ongeveer 400 km, dus gemiddeld 27 km per dag, dat lijkt me haalbaar. Daarbij probeer ik wel rekening te houden met een paar korte dagen om even wat te kunnen rondkijken in leuke stadjes. Nu in Toscane proef ik al een heel andere cultuur dan in de Po - vlakte. Ik ben benieuwd wat ik verder nog ga ervaren.

20 sept. De tocht van Camaoire naar Lucca begint laat, slecht geslapen. Na een ontbijt en sterke koffie op terras om 9.30 op pad. De zon is al warm. Vandaag ruim 200 m stijgen en daarna weer dalen. In Valpromaro maak ik even een stop bij de Ostello, waar ik koffie krijg. Hier werkte Serenella, die ik eerder aan de Po heb ontmoet vorig jaar als vrijwilliger. Het echtpaar daar werkt elk jaar hier een paar weken als vrijwilliger. De Ostello is een project van de gemeente en werkt nauw samen met de santigo pelgrims organisatie. Zij werken met een donativo (vrijwillige bijdrage) voor slapen, diner en ontbijt , meestal ongeveer 25 - 30 €. Het ziet er gezellig en gastvrij uit en eigenlijk moet ik blijven eten, maar dan kom ik vandaag niet meer verder en ik wil perse Lucca bereiken. Om 16 u loop ik Lucca binnen, overweldigend zoveel historie. In de oorlogen ook weinig geleden. Helaas heb ik te weinig tijd om veel te zien, eerst een slaapplaats en dat blijkt vandaag tegen te vallen. Bij de kerk geen, dus dan uitwijken naar een Ostello, voor € 23,50, nog steeds acceptabel. 's Avonds nog even rond gelopen en lekker gegeten. Daar raak ik in gesprek met een Italiaanse familie met 2 studerende kinderen (kunstgeschiedenis en theater) uit Livorne en komen alle dagelijkse vraagstukken heel snel op tafel. Een leuk gesprek waarbij blijkt dat zij Nederland veel relaxter vinden dan Italië, maar dat italie historisch te sterk op zichzelf is gericht - nauwelijks buitenlandse talen - met als effect extra druk op de economie in deze moeilijke tijden. Vervolgens schrijf ik even mijn blog af dat gisteravond is gecrasht en ga ik slapen. Morgen richtng Altopascio en mogelijk 15 km verder naar

Kijk voor sponsoring van mijn actie op de linkhttp://www.inactievooralzheimer.nl/zoeken?q=rome

Alvast hartelijk dank en ik lees graag de reacties.