Met vriendelijk groet en dank dat jullie mij volgen. En mochten jullie het Alzheimer onderzoek willen steunen dan kunnen jullie onderstaande link volgen naar Alzheimer Nederland en en via actie een bijdrage storten.

Helpen jullie mee het streefbdrag te halen? De actie blijft nog even open!

Kijk voor sponsoring van mijn actie selecteer dan svp deze link en open deze. DANK!

http://www.inactievooralzheimer.nl/voettochtnaarromevooralzheimernederland

Reisverslag 3 via Francegina, 3e samenvatting + dagrapportages van 27 sept tm 4 okt

4 okt, samenvatting reisblog over de periode 27 sept t/m 4 okt van San Quirico d'Orca naar La Storta en vervolgens door naar Rome

De afgelopen 6 dagen zijn heel snel gegaan. Ik moet ook echt de dag rapportages teruglezen om de meeste belevenissen weer terug te kunnen halen. Buenconvento maakte door de ontvangst van pastoor Domenico met het eten tijdens het volksfeest grote indruk op iedereen, ook op mensen die ik later in de week spreek. Iemand uit het goede hout met een relativerende en kritische kijk op de wereld om ons heen. In Buenconvento neem ik ook hartelijk afscheid van de 2 Franse dames die hier afslaan naar Assisi. De ontmoetingen en hun verhalen rijgen zich snel aan een met steeds andere pelgrims, ook omdat ik sneller loop en grotere afstanden per dag doe. Neline en Mieke, een vrolijk stel vriendinnen, ondanks het indrukwekkende levensverhaal, die ik tijdens een pauze onderweg ontmoet en later weer in het stadje. Antoine, een Italiaan van 70, die aan tafel vertelt dat hij 10 jaar geleden het geloof weer heeft ontdekt. Simon en ik kijken hebben dat niet maar het is wel interessant hoe overtuigend en betrokken Antoine daarover vertelt. Een dag verder, in Radiocofani blijkt hij toch gestopt en met de trein vertrokken naar Rome waar hij woont, jammer, want het waren leuke gesprekken. Simon en Claudio (40'ers uit Milano) blijken een constante factor te worden, ook al lopen we weinig samen, we komen elkaar meerdere malen tegen en eten ook 's avonds vaak samen. Later zullen we nog adressen uitwisselen, je weet maar nooit. We hebben altijd wel een bed vrij voor een pelgrimfamilie uit italie. Later ontmoet ik ook nog Simon en Antonella (Engels / Italiaans), ook een leuk en inspirerend contact. En dan Frank en Rika, uit Bilthoven die ik op weg naar Aquadepedente op de flank van een heuvelrug ontmoete. Een leuk kort gesprek over hun ervaringen vanuit een vakantiehuis in Toscane. Op dezelfde route ontmoet ik ook een boer die met de hand druiven staat te persen. We hebben contact maar spreken elkaars taal niet, bijzonder. Verder 2 Duitse mannen, die allebei,op even intensive care werken en elk jaar een deel van de via Francegina lopen. En dan nog Judith, een Duits meisje van 20, die heel dapper met een zware rugzak in de regen loopt naar viterbo en 2 weken lang Pompei gaat bestuderen. We stoppen samen bij een publiek thermaal bad 7 km voor Viterbo, een opkikker van 45 graden onder een fris wolkendek. De parkeerplaats staat vol met campers van toeristen, die ook even een bad nemen. En in Campagnano ontmoet ik Jos uit Maastricht, die al sinds 15 juli onderweg is. Voor hem is dit de eerste keer en het lijkt naar meer te smaken. Simon en Claudio blijken uiteindelijk de meest constante factor tot vlak voor Rome, hoewel we overdag elkaar weinig tegen komen. Naarmate de dagen vorderen wordt er steeds meer uitgewisseld en krijg ik ook meer inzicht in de gebruiken van de Italiaanse keuken, een cultuur op zich, merk ik. Zij leren me ook veel over de kerken en de vruchten op de landerijen die we tegen komen.
Ik merk dat de landschappen veranderen, de kloven worden dieper en af en toe gaat het behoorlijk op en neer. Soms wandel ik door ogenschijnlijk kleine stadjes, die dan verrassend groot blijken te zijn met veel historische gebouwen, veel kerken en vaak genoeg ook een grote kathedraal, zeker in vergelijking tot de omvang van het stadje. Veel kerken gebouwd met geld van rijke inwoners. In het aantal en de omvang van de kerken in een plaats weerspiegelt zich ook de welvaart in vroeger eeuwen. In veel kerken tref je mooie fresco's aan, soms gerestaureerd en zorgvuldig beschermd, maar ook vaak open en bloot en vrij toegankelijk. Vaak genoeg zie ik mooie kerken in sterk vervallen toestand, blijkbaar teveel historie en te weinig geld om te restaureren en te conserveren.
De laatste etappe van La Storta naar Rome is een aparte ervaring. Ik loop nu grotendeels langs autowegen in een voorbijrazende maandagochtend spits van auto's en scooters, de forenzen gaan naar hun werk. Ik moet wennen aan de megadrukte, de vele mensen. Vanaf Monte Mario (5 km voor het Pietersplein) heb ik een mooi uitzicht over de stad. Langzaam daal ik af naar de stad en loop km's langs over de via Angelico naar het Pietersplein. Ik ga meteen naar het Vaticaan, via strenge controle van bagage en paspoort en wordt dan begeleid naar een kantoortje voor het stempel in mijn credential en krijg ik ook een getekend certificaat retour. Ik ga 2 dagen slapen bij de armenzusters, even tijd om om te schakelen en ervaringen uitwisselen met 15 andere pelgrims uit allerlei windstreken, Engeland, Frankrijk, italie, zuid-Afrika. Om 22 u val ik doodmoe in slaap en wordt na een onrustige nacht om 7.30 u wakker, uitslapen dus. Mijn lichaam is van slag en mijn hoofd zit nog ergens anders, tijd nodig om om te schakelen. De dag erna gewoon banjeren door de wijk Travastere, terrasje, blog bijwerken, foto's versturen, contact met Margot, en nog wat noodzakelijke dingen kopen voor de komende dagen. Het zit er voorlopig weer op. Nu weer rustig omschakelen naar een ander patroon na 28 dagen en bijna 1000 km. Over een paar dagen of weken zal ik alles nog eens rustig nalezen, bijwerken en met al die beelden en bijzondere ontmoetingen een mooi plekje in mijn geheugen geven.

Met vriendelijk groet en dank dat jullie mij volgen. En mochten jullie het Alzheimer onderzoek willen steunen dan kunnen jullie onderstaande link volgen naar Alzheimer Nederland en en via actie een bijdrage storten.

Voor wie de details van de afgelopen dagen wil lezen...................................
De dagrapportages van 27 sept tm 4 okt

27 sept, van Buenconvento naar San Quirico d'Orca, 22 km
De volgende ochtend hebben we met zijn allen om 7 u nog een uitgebreid ontbijt met de priester, met koffie, thee, fruitsalade, brood, en koekjes. Zelfs op de vroege ochtend praten we over de vluchtelingen / migranten problematiek, de economische ontwikkeling van italie, de werkcultuur, de jeugd. De priester (Domenico) geeft aan dat lokaal de spanningen ook wel toenemen met het toenemende % vluchtelingen / immigranten (nu 10%). Naar zijn mening moet de oplossing komen van meer inzet van Europa en de landen in eigen opvang, maar ook in extra stimulans van de economische en bestuurlijke ontwikkeling van de vertreklanden. Rond half 9 vertrek ik uiteindelijk alleen. Het is lekker weer om te lopen. Ik kom langzaam op gang. De koffie zal nog even duren. Later blijkt dat ik die pas ruim halverwege in Torrenieri koffie zal genieten. Daar kom ik Simon en een andere pelgrim ook weer tegen. Ik loop alleen verder richting San Quirico d'Orca en hoewel ik pas later onderweg wil gaan lunchen stel ik dat steeds meer uit, even doorlopen naar de stad denk ik. Onderweg stop ik even bij 2 dames (Mieke en Neline) die uit Nederland blijken te komen (Delft en Amsterdam), beiden gepensioneerd en al sinds de HBS vriendinnen. We wisselen in korte tijd van alles uit. Ze wandelen elk jaar 2 maal een dag of 10 een deel van de via Francegina. Ze willen voor hun 70ste Rome bereiken in een tempo van 15 km per dag. Ze slapen primair in B&B en agriturismo en horen met belangstelling hoe ik vooral bij parochiehuizen en kloosters en ostello's overnacht. Zij vinden het interessant maar kiezen voor wat meer zekerheid over comfort en netheid. Het wandelen is met name voor Neline heel belangrijk omdat zij de zorg heeft voor haar man die Parkinson heeft. Haar zoon die in het buitenland woont neemt in die tijd de zorgtaken waar. Ik zie dat het haar zwaar valt om er over te vertellen. Mijn verhaal over de sponsortocht voor Alzheimer spreekt hun zeer aan en is met ook Alzheimer in de familie (overleden man van Mieke) zeer herkenbaar. We nemen hartelijk afscheid en ik zie hen later bij toeval weer in San Quirino d'Orca op een terras. We drinken samen iets en praten nog wat verder over nog zoveel mogelijk uit het leven halen als je nog redelijk gezond bent en vervolgens jezelf en samen aanpassen aan de omstandigheden, ofwel ook met een beperking is er nog veel mogelijk.
Voor de zekerheid bel ik nog even naar de parochie en ik krijg een slaapplek. Even rondlopen over de stadsmuur en nog een koffie. Bij de toerist info kom ik de Finse vrouw (Maritta) weer tegen, zij heeft dus afgelopen nacht in Ponte d'Arabia geslapen. Er was daar niets te doen en maar met 3 pelgrims in een heel groot huis vond ze het niet zo prettig. De parochie opvang waar we slapen wordt gerund door de zusters Dominicanen. Ik betaal € 12,50 voor een schoon bed met douche en keuken, prima. Als ik me heb geïnstalleerd in de opvang regel ik bij de VVV nog een wificode en ga dan in een café een machiato drinken. Het blijkt in het café een grote verzameling van oude mannen van vooral 70 en ouder te zijn, die met elkaar een kaartje leggen. Sommigen zijn minder goed ter been en lijken ook niet meer zo scherp, maar genieten nog zichtbaar van het kaart gebeuren.
Vervolgens ga ik weer terug om te douchen en kijk of ik straks met een paar mensen kan gaan eten in het stadje. Met de wificode wil ik proberen om straks mijn blog + foto's over te brengen naar Nederland.

28 sept, van San Quirico d'Orca naar Radicofani, ruim 33 km
Ik ben om 6 u al voor de wekker wakker, maar sta uiteindelijk pas om 6.15 u op, voor mij uitslapen. Wanneer ik gedoucht heb blijkt Claudio met de baard die ik al eerder ben tegen gekomen stil vertrokken. Ik volg mijn normale ritueel en haast me niet, maar werk wel alles systematisch af. Als ik ga ontbijten met een beetje yoghurt biedt Antoine een heerlijk verse koffie aan. Dat sla ik niet af. Rond half acht ga ik naar buiten voor de kerk zitten en probeer nog even de gisteren van de toerist informatie ontvangen WiFi codes te gebruiken voor het uploaden van de foto's en het verslag. Het blijkt om een duistere reden niet te lukken of ik heb geen geduld. Ik sluit af en ga nog een koffie drinken met een broodje. Simon loopt ook binnen met een Italiaanse vrouw, die op de fiets naar Rome blijkt te gaan in 4 dagen. In een alimentari koop ik nog wat yoghurt en fruit en ga dan op pad. Het is bewolkt en behoorlijk fris met een frisse bries, dus heb ik mijn bodywarmer aan. Ik moet even op gang komen. Het uitzicht is wat gesluierd en daardoor minder mooi om te fotograferen. Ik maak wel foto's maar zie later wel wat er van geworden is. Vandaag een lange tocht van 33 km, dus goed plannen. Na een uur of 2 bagno vignoni, een dorpje met thermaal baden. Meerdere hotels en veel Campers op een parkeerplaats. In het dorp een lekkere koffie en tijd om het publieke thermaal bad te bewonderen. Vervolgens geleidelijk verder, op en neer met een steeds steviger bries opzij. Ik loop ook vandaag weer veel op grindpaden, zolang het fijn en platgereden steen is, is het geen probleem. Het wordt lastiger als het ongelijke stukken zijn en veel Romeinse kinderhoofdjes. Dat is lastig voor de knieën en de enkels. De stokken zijn onmisbaar, niet alleen bij het naar naar boven trekken, maar ook als rem bij het afdalen. Maritta, Simon en ik lopen op enig moment in een rijtje. Ik volg Maritta blindelings en kijk niet meer op mijn gps kaart.
Vlak na castiglione d'Orcia ontstaat er twijfel of we op het goede pad lopen. We besluiten na overleg toch door te lopen. Uiteindelijk richting autoweg en dan langs de berm 6 km naar het eerstvolgende dorp. Het is vermoeiend lopen en vergt veel opletten. In Gallina drinken we allemaal koffie op een terras en gaan dan met tussenpozen weer op pad. Ik ben weer voldoende opgeladen en zet er een stevige pas in, zo snel mogelijk van de weg af, eerst een mtb pad op en daarna de via Francegina route, heerlijk. Uiteindelijk veel asfalt en grove stenen onderweg, veel vals plat en dus vermoeiend. Vandaag doorzetten, ook omdat het landschap niet bijzonder boeit, zelfs een beetje eentonig is, mogelijk ook omdat het grijs weer is met weinig kleur en contrast. Prettig ook om alleen in mijn eigen tempo stevig door te kunnen stappen, af en toe stop ik voor een foto en kijk om me heen. Het is primair grove landbouw en grijze klei die nu door de boeren orde bewerkt. 'S zomers wuift hier goudgeel graan en zien de kleuren er heel anders uit, vaak met een bijzonder reliëf door het heuvelende landschap. Hier ook geen druiven, olijven, fruit en zonnebloemen meer, waarschijnlijk is daarvoor de grondsoort niet geschikt. Na een paar uur kruis ik een autoweg en loop verder langs een rivier. Het pad loopt hier parallel aan de weg en is dus veilig. Vervolgens ga ik geleidelijk klimmen en in de verte komt het eindpunt van vandaag, de burcht van Radicofani steeds dichterbij. Toch duurt het nog tot 16 u voordat het dorp binnen bereik komt. Omdat ik toch af en toe pauzeer heeft Simon me weer ingehaald, hij is zichtbaar heel moe. Mogelijk speelt toch dan hij pas een paar dagen onderweg is en zijn schoenen vergaand versleten zijn.

29 sept, Radicofani naar Aquadepedente, 34 km
6 u opgestaan en na een stevig ontbijt, koffie in een bar aan het eind van het dorp op pad. Om half acht 's morgens zitten er al Italianen aan de koffie en een broodje, merendeels oude mannen, maar ook wel passanten. Er staat een stevige, koude wind uit het oosten en de gesluierde lucht geeft mooie kleuren. Ik heb mijn bodywarmer aangedaan en heb zelfs een beetje koude handen. Vanuit Radicofani is het nu even sterk dalen, dus ook de stokken als rem gebruiken. Doordat ik van de top naar beneden loop heb ik een mooi uitzicht over het dal. Al snel gaat de asfalt weg over in een pad en wordt het op en neer. In de buurt van de agriturismo Pancole kom ik iemand tegen die een hond uit laat. Het blijkt een Duitser te zijn die hier vaker komt. Hij vertelt me dat het een vulkaangebied is, waar je veel fossielen en lavasteen kunt vinden. De flanken van de vulkaan zijn door opstuwing en vervolgens erosie ontstaan en geven prachtige schaduw effecten in het opkomende zonlicht. Het is hier vooral zware kleigrond die het vocht vasthoudt met een ondoordringbare onderlaag. Als je een meter zou graven heb je al vettige, vochtige klei, bijna geschikt om mee te bakken.
Na 9 km ontmoet ik 2 pelgrims, Simon (London), Antonella (italy), vrienden op wandelvakantie in italie, het geboorteland van Antonella. We lopen samen op en wissel met Simon naar aanleiding van wat we om ons heen zien onze wederzijdse jeugd uit. Hij opgegroeid op een klein melkvee bedrijf in de 50'er en 60'er jaren en ik op een tuindersbedrijf. Het geeft een bijzonder soort herkenning, waar niet zoveel woorden voor nodig zijn. Het is een periode van snelle ontwikkelingen in de mechanisatie, schaalvergroting en professionalisering. We weten allebei hoe de magere en vette jaren voelen in onze jeugd. En ook dat de ervaring van 'met weinig' veel voordelen in periode van onzekerheid oplevert. Bijzonder hoe je met een paar aangrijpingspunten in korte tijd een soort klik krijgt, zonder veel woorden. Bij een bar onderweg nemen we koffie en ontmoeten ook weer 2 andere pelgrims op onze tocht, Simon en Maritta. Ze zijn elkaar al eerder onderweg tegen gekomen. Als ik wil vertrekken komen ook de 2 Nederlandse dames aangelopen. Zij hebben geslapen bij Pancole op een agriturismo en werden daar vorstelijk onthaald door de familie. Van hieruit nemen ze de bus naar Aquadepedente. Ik ga ook verder maar neem in tegenstelling tot de andere pelgrims de lange route bovenlangs. Eerst loop ik nog 500 m in de verkeerde richting. Het eerste stuk van 5 km is vooral over een asfaltweg, niet druk maar ook niet prettig. Het uitzicht op de hellingen is fantastisch en in de verte kun je nog steeds heel hoog de toren van Radicofani zien liggen. Onderweg nog steeds veel wind, maar ook de zon wordt steeds warmer. De wind voert voortdurend flarden van andere geluiden van ver mee tussen het ruisen van de bomen door. Zoals het geratel van de rupsbanden van de tractoren waarmee de boeren hier het land met zware klei bewerken, een mooi geluid, dat steeds weer zachter wordt als de tractor weer over de top van een helling is verdwenen en dan weer terugkomt voor een volgende baan. Zo'n boer is in dat lage tempo wel dagen achtereen bezig. Rond 11 u sla ik links af een pad in en na weer een uur kom ik bij een rustpunt Frank en Rika uit Nederland / Bilthoven tegen. Zij hebben in Aquadepedente een vakantiehuisje en genieten hier van de wisselende kleuren over de seizoenen. Ik vertel over mijn reis en sponsortochtvoor Alzheimer en ze blijken zeer geïnteresseerd. Frank blijkt op het gymnasium bij de paters te hebben gezeten, dus we wisselen ook wederwaardigheden over de verschillende ordes van paters en zusters uit waar ik hier onderdak heb gehad. De route over de flank van het dal is fantastisch met een mooi uitzicht naar beide kanten. Onderweg kom ik ook een boer tegen die nog met de hand een pers voor druiven bedient. We verstaan elkaar niet maar hebben wel plezier en ik vertel waar ik vandaan kom en naar toe ga. Met een foto en een stevige handdruk neem ik afscheid, leuk. Ik loop nog ruim een uur verder over de flank en passeer verschillende boerderijen met koeien en schapen en af en toe een akker met druiven. Uiteindelijk rond 3 u in Proceno, waar ik even koffie drink in de schaduw. Vandaar is het nog 6 km naar beneden en dan weer omhoog naar Aquadepedente, dus nog zeker 1,5 u lopen. Het laatste stuk is door de bossen, een mooie route. Vlak voor de stad tref ik de 2 Duitse vrouwen nog waarvan de een problemen heeft in de rug en de voeten en dus af en toe een stukje de bus neemt. Maar ze gaan naar Rome. Rond half 5 loop ik de stad binnen en tref op een terras in het centrum de 2 Duitse mannen aan. Voor hen is het de voorlaatste dag, want ze lopen 10 dagen en dan is hun vakantie weer voorbij en vervolgen ze de tocht volgend jaar weer. Zij zijn collega's, werken allebei in het ziekenhuis op de intensive care.
Nog even snel wat boodschappen voor morgen doen, dan douchen, schrijven en en daarna eten met een aantal andere pelgrims in een aanbevolen restaurant met pelgrims korting. Het is gezellig, we praten over elkaars werk en maatschappelijke ontwikkelingen. We inspireren elkaar en zijn enthousiast over nieuwe ontwikkelingen in verandermanagement en activeren van ouderen in de derde levensfase. We spreken af om wat uit te wisselen. Daarna slapen, want ik ben aangestoken door Simon en Antonella en wil ook een keer de zon op zien komen en ga dus vroeg slapen.

30 sept, Aquadepedente naar Montefiascone, 34 km
Ik sta om 4.30 u op, douchen en ruim ontbijt met thee. Al snel staan ook Simon en de anderen op. Blijkbaar willen ze ook een keer de opkomende zon tegemoet lopen. Ik vertrek alleen en neem de lange route. Het is behoorlijk donker en moet mijn hoofdlampje gebruiken en af en toe de berm in als een vroege auto mij tegemoet rijdt. Het is helder en fris weer en ik heb er zin in. Het is een mooie route die redelijk vlak is en over landwegen gaan, achter langs lokale industrie om. De opkomende zon is bijzonder en geeft prachtige kleuren. In een stevige pas ga ik verder. Aangezien ik veel foto's maak halen Maritta, Simon en Claudio mij voor San Lorenzo Nuovo in, maar nemen dan een andere route. Ik wijk af en zie hen pas weer na her dorp. Daar krijgen we al een mooi zicht op het meer van Bolsena. Dan blijkt dat we verschillende routes volgen. Ik neem de langere routes door de velden, zij deels langs de hoofdwegen. Het is stevig klimmen en dalen, maar ik heb voldoende energie beschikbaar. Rond 12 u loop ik Bolsena binnen, een leuk en levevendig historisch stadje. Na een koffie en wat inkopen voor de lunch loop ik richting strand voor een lange pauze voor ik verder ga richting Montefiascone. Ik val bijna in slaap in de zon. Rond 13.30 u ga ik verder voor de laatste 18 km. Ik neem wat afwijkende routes langs het strand en door de binnen landen en kom langs een groot aantal volkstuintjes waar men ook blijkt te overnachten. Ook loop ik langs akkers waar de boeren met zware rupstractoren het land bewerken met grote wolken stof tot gevolg. Onderweg naar de stad zie ik verschillende boerenwagens vol met de druiven langsrijden, waarschijnlijk op weg naar een coöperatie. Uiteindelijk valt deze tocht in 2 etappes mede door de vroege ochtend, weinig slaap en veel km's best zwaar. Als ik onder de stadspoort door loop begint het regenen en de wind wordt koud. Ik kom ook de 3 Engelse dames van een paar dagen geleden tegen en we maken een praatje over onze tocht. Verder pik je de pelgrims, ook zonder rugzak er zo uit. Vaak een begrijpend knikje en dan weer verder. Overigens groeten de meeste Italianen heel vriendelijk in het voorbijgaan en soms maken ze een praatje over de tocht. Ik loop naar een klooster in het centrum, maar daar geen gehoor, ook niet na herhaaldelijk bellen. Als ik de volgende dag de Italianen spreek blijkt dat ik een open deur binnen had moeten lopen en dan bij de zusters terecht was gekomen. Achteraf was ik blij dat het mij niet is gelukt want er werd niet gesproken, men kreeg het eten toegeschoven, om 22 u ging de deur op slot. Uiteindelijk ben ik een albergue binnengestapt en kreeg ik een kamer + ontbijt voor een pelgrimsprijs van € 30, prima. Bovendien: een schone kamer, schone lakens en heerlijk rustig. Na een kort rondje door de stad ga ik ook in de albergue eten, heerlijk, voor niet meer dan € 10. Er zaten ook een groep van 10 Franse pelgrims op leeftijd. Aan de telefoon en op Skype met het thuisfront kon ik bijna niet uit mijn woorden komen, zo moe was ik die avond. De hele nacht heeft het geregend en ik heb heerlijk uitgeslapen tot half 8.

1 okt, Montefiascone naar Viterbo, 35 km
Ik slaap lekker uit tot 7.30 u en na een karig ontbijt en koffie met een broodje in een bar ga ik op pad. Het regent en er waait een koude wind. Dus ik doe mijn jas en regenpijpen aan. Ik loop bovenlangs de kathedraal en heb toch nog een mooi uitzicht ondanks de regen. Het eerste half uur loop ik over de weg en daal ik snel. Daarna over op een pad en dat blijft tot Viterbo. Ik loop een jong meisje achterop met een zware rugzak op gympen en in een spijkerbroek. Ze wordt nat maar loopt gewoon door. Ze (Judith) blijkt met medestudenten uit Freiburg hier 2 weken studie te maken van Pompei kn het kader van hun studie latijn en grieks. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om een stukje van de via Francegina te lopen en een therme te bezoeken. Ze vertelt dat ze ondertussen 4e jaars is, bijna klaar en hiermee moeilijk aan werk zal kunnen komen. Ze is pas 20. Daarom gaat ze hierna biochemie studeren op een bedrijfsbeurs. Dat biedt meer perspectief. Ze wil bovendien ook iets meer praktisch aan de slag en dit lijkt haar een mooie vervolgstudie. Ze moet zich voor de bedrijfsfinanciering wel verbinden om elke zomer een maand in het betreffende bedrijf te werken en na de studie nog eens 5 jaar. Ik vertel over onze dochters en ze is zeer geïnteresseerd hoe dat in Nederland werkt. Ongeveer 7 km voor Viterbo dromen we bij de openbare thermen. De parkeerplaats staat vol met campers van toeristen die ook een bad nemen. Ik neem ook een bad, heerlijk een uur relaxen onder een miezerig buitje in water van 40 - 45 graden. Daarna ga ik alleen weer verder richting Viterbo. Nog 7 km en dat blijkt nog best ver, 2 u. In viterbo is veel historie bewaard gebleven, gewoon rondlopen en je ziet genoeg. Ik doorkruis de stad langs een aantal bezienswardigheden, doe books happen en loop door naar de herberg van de confraters van San Jacopo. Het is druk met pelgrims, maar ik heb plek. Dan zie ik ook Simon, Claudio en Maritta weer terug, leuk. We wisselen wat ervaringen uit en gaan dan samen even in de stad rondkijken, o.a. door de pelgrimswijk, een kathedraal en naar een ondergrondse kelder. Aangezien we moe zijn gaan we vroeg eten. Hoewel het lekker is valt het duur uit voor een pelgrimsmaaltijd (€24), volgende keer vooraf vragen naar de totaalprijs. We gaan snel slapen Het onderkomen is sober maar goed, een open zolder met 10 stapelbedden, 2 douches en 2 wc's, voor € 12,50 inclusief toeristen belasting.

2 okt, Viterbo naar Sutri, 34 km
'S morgens maak ik nog een yoghurt, brood en fruit ontbijt met melk, een redelijke bodem voor vandaag. Maritta trekt het even niet meer, wil na 6 weken stoppen, de warmte opzoeken een warme broek kopen, even een pauze van een paar dagen nemen. We nemen hartelijk afscheid en ik hoop dat ze de uiteindelijk kan afmaken. Van de beheerder krijgen we uitleg over een alternatieve route, langer, maar ook mooier door het bos, langs een groot meer en ook omhoog naar 900 m. Simon, Claudio en ik gaan samen op pad. De eerste uren is het nog droog, lopen we voornamelijk over de weg. Als we de paden door een mooi loofbos op gaan begint het te regenen. Het blijkt een mooie route en we klimmen gestaag naar 600 m. Onderweg lopen we vaak ver uit elkaar en meestal loop ik achter. De jongere garde heeft vandaag veel meer energie dan ik, ik laat me dus trekken. Af en toe loop ik samen met Simon en wisselen van alles uit over leven, werken, familie, politiek, e.d., interessant. Ik wordt wederom uitgenodigd om toch vooral een keer langs te komen in Milaan, dat is wederzijds, dat spreekt vanzelf, wie weet wanneer, want voorlopig staat het reizen op een lager pitje. Onderweg ook steeds meer agricultura om te logeren op de boerderijen.
Door de regen en de mist zien we weinig van het meer en om 13 u wandelen we Ronciglione binnen, even koffie en eetpauze. Een klein stadje met een grote kathedraal, historisch leuk en niet verwacht. Op weg naar Sutri moeten we grotendeels over de weg en begint het te plenzen. Oppassen dus, want met al die bochten en de grote plassen is het gevaarlijk met snel rijdende auto's. Rond 5 u lopen we Sutri binnen en bellen aan bij het klooster. Helaas vandaag gesloten, daarom snel door naar de toeristinfo. Vandaar naar het dichtstbijzijnde en goedkoopste hotel, 3 personen op een kamer voor totaal € 60 incl ontbijt, prima. Na een douche even rondlopen blijkt het wederom een klein maar leuk stadje met veel bewaarde historie te zijn. We kijken ook naar een kerk met onderaardse gewelven en graftombes, indrukwekkend. We zien ook weer mooie fresco's in een kerk en verbazen ons erover dat deze totaal niet beschermd zijn. In weer een andere kerk zijn ze druk bezig met het restaureren van fresco's. De kerken zijn vaak sober, waarbij de fresco's ook bedoeld waren als plaatjes om van te leren, aangezien veel mensen in die tijd niet konden lezen en schrijven.
We eten weer echt op zijn Italiaans, pas om 20 u en nemen antipasti, prima pasti, secondi, wijn, water en koffie voor bij elkaar € 17. Met Italiaans gezelschap krijg ik voortdurend uitleg over de beste keuzes, de herkomst van de producten, verschillen tussen de regio's en hoe te eten. Ook onderweg krijg ik regelmatig uitleg over voor mij onbekende vruchten aan de bomen of op de markten. En ook hoe verder we naar het zuiden gaan hoe later de restaurants eten serveren. In dit stadje pas om 20 u en in Rome weer later. Om 22.30 u slapen tussen schone lakens zonder geluiden van een slaapzaal.

3 okt, Sutri naar Campagnano
Na een lekker ontbijt en inkopen van fruit en brood gaan we samen op pad. Eerst langs een amfitheater, maar dat blijkt nog dicht en we kijken door het hek. Het is niet indrukwekkend, beter in Rome kijken, want die is veel groter en indrukwekkender. We nemen de lange route over de paden, waarmee we veel autowegen vermijden. We lopen over mooie paden, langs akkers met noten van verschillende soorten. Hier komen dus onder meer de nutella, hazel en walnoten vandaan. Maar op de markt zie je nog veel meer soorten, die uit deze regio komen. Ook hier veel tamme kastanjes langs weg en in de bossen. De zwijnen zijn er dol op gezien de sporen in de modder. Van de kastanjes wordt ook meel gemaakt waar men in slechtere tijden ook brood van bakte. Onderweg ook veel soorten bessen aan struiken en bomen. Druiven tref ik hier eigenlijk nauwelijks aan. Gezien de kleur van de lege akkers hier waarschijnlijk ook veel graan voor de pasta.
Vandaag praat ik weinig en hoor voornamelijk het Italiaans van Simon en Claudio. Het is voor mij een aangenaam achtergrond geluid naast de andere geluiden in het bos. Ik vindt het wel prettig zo, in gezelschap, maar geen deelgenoot en bezig met mijn eigen gedachten hier en thuis. Nog 2 dagen dan kom ik aan in Rome, aan de ene kant prettig, het eind in zicht, maar toch ook weer vreemd, want daarna even geen wandeling. Het lijkt me prima, want de vermoeidheid neemt ook toe met deze lange en intensieve dagen in een strak patroon van inspannen.
We komen door een aantal mooie dorpen en verbazen ons over de grootte en het aantal kerken in zulke kleine plaatsen. Meerdere malen blijkt dat kerken vervallen zijn geraakt en gesloten. Soms zie je dat voormalige kerken gebruikt worden als schuur. Op het platteland zien we vaak genoeg verlaten boerderijen, die overwoekerd zijn of waarvan het dak half is ingezakt. Men is verhuisd naar het dorp of de stad. In Nederlandse verhoudingen moeilijk te begrijpen. Maar ook treffen we veel niet afgemaakte bouwsels aan, blijkbaar in afwachting van geld om verder te bouwen.
In Campagnano pauzeren we en drinken nog koffie. Simon en Claudio gaan nog 7 km verder naar Formello en proberen dan zondag om 12 u in Rome te zijn om de paus nog te kunnen zien in de traditionele zondagochtend scène op het balkon van het Vaticaan. Bovendien zal hij waarschijnlijk iets zeggen over zijn reis naar Cuba. We nemen hartelijk afscheid en ik zwaai ze uit bij de poort van de stad. In de stad zie ik verschillende pelgrims lopen, maar ik zie ze niet terug in het parochiehuis. Het Canadese en Duitse stel zitten in een hotel. De Duitsers (70 jaar) laten hun bagage deels vervoeren en hebben alles voorgeboekt, de Canadezen bekijken het per dag. Een Nederlander die ik tegen kom en solo reist zie ik verder ook niet meer, dus waarschijnlijk ook in een B&B. In het parochiehuis tref ik een Italiaanse vrouw en een Nederlander aan. Jos uit Maastricht is vanaf huis vertrokken op 15 juli en dus al ruim 2,5 maand onderweg via België, Frankrijk en deels Zwitserland. We blijken even oud en wisselen onze ervaringen uit. Voor Jos is dit zijn eerste grote wandeling en het bevalt hem goed. Ik doe de was nog even want veel kleren zijn heel vuil en hier kan ik wassen en drogen. Daarna nog even de stad in, Skypen en aansluitend eten van een pelgrimsmaaltijd. Het restaurant loopt na half 9 snel vol, ik eet alleen en kijk vooral naar de grote families die hier komen eten, bijzonder. Vervolgens een korte wandeling in de avondwarmte naar het parochiehuis. Helaas geen stempel geregeld, maar dat doe ik dan wel in een lokaal hotel morgenochtend. Nu slapen en vroeg op morgen.

4 okt, Campagnano naar La Storta, 24 km
We staan om 6.30 op, douchen, ontbijten en dan weg. Jos is snel weg en ik doe-het-zelf rustig aan. In de stad nog even koffie en dan op pad om 8.45u. De eerste uren veel klimmen naar 400 m. Het is lekker weer, bewolkt met een briesje, het bevalt wel. Vandaag veel klimmen en dalen over grotendeels paden of kleine weggetjes. Soms door een natuurpark. In formello koffiepauze en daarna weer verder. Het landschap is mooi maar met alles wat ik al gezien heb niet meer zo bijzonder, dus ik loop gestaag door en neem vandaag weinig pauze. Al lopend drink ik en neem fruit. Het lopen is zwaarder dan gisteren en ik ben blij als ik om 14 u in La Storta aan kom. Bij de kerk doet een Spaanse pastoor open die mij een stempel geeft en mij naar de zusters (institute Suore della Poverelle) voor een overnachting verwijst. Eerst twijfel ik nog en bel naar een B&B 5 km verder, maar dat kost € 50 en dat heb ik een niet voor over. Dus toch naar de zusters waar ik hartelijk wordt ontvangen en een kamer krijg toegewezen. Alles ziet er schoon en comfortabel uit. Afgezien van de Italiaanse dame die ik in Campagnano ook heb gezien is er niemand. Aangezien zij niets over de grens spreekt is er geen gesprek mogelijk en ga ik aan de slag om mijn blog bij te werken over de laatste dagen. Hopelijk vandaag ook een samenvatting en dan versturen om te plaatsen. Ik ga eerst een pizza eten en zal daarna de samenvatting proberen te maken en te plaatsen. Om 21.30 u ben ik weer terug voor de avondklok van de zusters en ga snel slapen.

4 okt, van La Storta naar Rome, 18 km
Ik ben om 5.30 u wakker en kan niet meer slapen, waarschijnlijk onrustig voor de laatste etappe. Na het douchen even een yoghurt met fruit en een koffie met een broodje in het dorp en dan op pad. Het is maandag morgen en dus ochtendspits, de route voert grotendeels langs de autowegen, dus krijg ik een flinke portie fijnstof binnen, niet leuk en hier ook gevaarlijk want ze rijden ontzettend hard. Onderweg wel een paar keer koffie kunnen drinken met een broodje, lekker. Er is vandaag geen zon, dus lekker koel. Helaas blijkt de route slecht aangegeven en een deel is zelfs niet meer in functie, dus moet ik langs de autoweg blijven lopen. Pas vlak voor Rome kan afbuigen via de Monte Mario en heb dan een prachtig uitzicht over de stad en ik zie de Sint Pieter in de verte liggen. Het drukke autoverkeer en de vele mensen onderweg is wel een koude douche, ik ben dat niet meer gewend. Voor mij liever de natuur, kleine dorpen en stadjes, niet zoveel verkeer en geen mensenmassa. Vanaf de Monte Mario heb ik een prachtig uitzicht over de uitgestrekte stad, ook al is het een beetje wazig allemaal. Het Pietersplein blijkt toch een beetje kermis als ik aan kom. Rond het plein een enorme lange rij van mensen die met kaartje naar binnen willen. Ik vraag aan de wachten bij de poort van Vaticaanstad waar ik moet zijn voor een stempel en certificaat. Ik wordt verwezen naar de Zwitserse garde en vervolgens naar de politie voor controle. Als ik dan eerlijk antwoord dat ik een mes heb mag ik niet naar binnen, dus ik bedenk dan maar dan ik het even in een hoekje neerleg. Dan wordt mijn rugzak en ik gescreend en mag ik wel naar binnen. Bij een volgende controle paspoort inleveren en dan naar het kantoor voor de stempel en het certificaat. Daar ontmoet ik ook Claudio weer, een hartelijk weerzien. Ik loop gelijk maar met een korte rondleiding die hij geregeld heeft naar de graftombe van Petrus. Onderweg veel andere graftombes van een paar pausen en kardinalen, we krijgen een speciale behandeling dwars door de stromen toeristen heen die in groepen begeleid worden. Buiten wil ik mijn mes wee op de bestemde plek ophalen, maar dan blijkt dat overal camera's hangen, want al snel komt een politieman met mijn mes aan lopen. We gaan verder met een vermanend woord in de achterzak. Als pelgrim kun je niet zonder mes. Claudio en ik gaan nog even koffie drinken in de wijk Travastere, de moeite waard. Het is een leuke oude en ook toeristische wijk en ligt bovendien op de route naar mijn overnachtingsplek bij de zusters San Benedetto Labre. Ik blijf nog even en eet een pasta met water en rode wijn, even nagenieten. Ondertussen schrijf ik ook even verder aan mijn blog. Tegen 4'en naar de zusters, dan douchen en verder schrijven. Voor de zekerheid heb ik even gebeld of er plek is, ok. Bij binnenkomst meteen water en uitleg over de regels: rugzakken, schoenen beneden, op slippers naar boven. Ik ontmoet een aantal dezelfde mensen. Daarna inschrijven en naar de kamers. Er zijn al veel mensen, dus de meeste bedden zijn bezet, ook doordat men hier vaak 2 nachten blijft. Gelukkig kan ik in het onderste bed slapen, wel zo handig voor 's nachts. Ik ga vanavond mee-eten en morgen in de stad denk ik. Verder blijkt er ook elke avond een voetwassing te zijn en kun je ook naar een liturgie, dat ga ik waarschijnlijk niet doen. 22 u moet je binnen zijn en om 22.30 gaat het licht uit. Om 9.30 u moet je er uit en kun je pas weer om 15 u terecht, even aanpassen dus. Maar het lijkt me prima voor 2 dagen. Daarna naar airbnb met Margot, een vrij regime dus. Met de andere pelgrims wisselen we wat ervaringen over onze tocht uit, maar de meesten zijn toch te moe en moeten net als ik even acclimatiseren in deze stadse drukte. Ik ga nog even naar buiten voor een terrasje, wat sfeer proeven en wat schrijven, in mijn eentje. Straks even samen eten, bijkletsen en dan vroeg slapen en rustig bijkomen.


26 sept, reisblog over alweer 6 dagen, van 21 - 26 sept. Van Lucca naar Buenconvento
De tijd gaat nu sneller lijkt wel. Ik heb nog 250 km voor de boeg in waarschijnlijk 10 dagen. Op zich valt dat mee met een gemiddelde van 25 km, maar het is wel strak plannen, want af en toe zijn het zwaardere trajecten, waar ik op de avond er voor met voldoende eten en slapen, op tijd vertrekken op moet voorbereiden. De meeste dagen probeer ik rond de 25 - 30 km te lopen om te sparen voor het bezichtigen van de mooie plaatsen onderweg. Alleen op 22 sept heb ik een record van 50 km gelopen naar Chianni. Ik had die dag veel energie, de avond er voor goed gegeten en ben op tijd gaan slapen, blijkbaar een goeie combinatie. Het was echter wel een lange dag van 7 u ochtend tot 8 u avond. In de Ostello in Chianni kom ik dan ook net in donker binnen en kan meteen aanschuiven aan het avondeten.
Ik zit nu volop in Toscane en loop door een mooi glooiend landschap met ook wel stijgen en dalen, door bos, langs akkers en vaak kleine gehuchten van een paar huizen. De glooiingen van de hellingen met klei afgewisseld met gras, bos en boerderijen zijn prachtig en geven een bijzonder effect. In een galerie in Lucca heb ik daarvan prachtige foto's op textiel gezien. In de verte zie ik bergen liggen. Ik weet nog níet of ik daar overheen moet lopen. Ze lijken me aanzienlijk hoger dan de heuvels waar ik nu over heen wandel. De boeren zijn druk met de druivenoogst en af en toe ruik ik de most van de druivenschillen. De streek is ook toeristisch-recreatief met veel meer agriturismo op grote landgoederen. Af en toe kom ik ook kuddes met schapen of geiten tegen. Soms zie ik in het land ook kleine bouwsels van schuurtjes en dergelijke, waar ook mensen lijken te wonen, vaak zie ik dan oudere mensen. Mogelijk te weinig geld voor een stenen huis. Overigens kan ik me voorstellen dat je op het platteland met eigen groenten en wat het bos biedt in een groot deel van de voeding kunt voorzien. De steden waar ik doorheen kom, zoals Lucca, San Gimignano, San Miniato en Siena lijken me redelijk welvarend dank zij het toerisme bezoek van veel buitenlanders. Lucca en San Gimignano zijn historisch en cultureel zeer interessant. Ik bezoek er de kathedraal en een museum en zie hele mooie fresco's op plafond en wanden, indrukwekkend zoveel bij elkaar. In San Simignano beklim ik een van de 13 torens die nog resteren van de 72 uit de middeleeuwen, vrijwel altijd gebouwd in opdracht van welgestelde bewoners. Ik heb in de namiddag zon een prachtig uitzicht over de stad.
Onderweg ontmoet ik steeds meer wandelaars, vooral sinds Sarzane aan de kust. Een deel buitenlanders, maar ook Italianen die een paar dagen wandelen en dan weer gaan werken of studeren. Dat betekent dat ik ook vaker een reservering voor de nacht moet afwegen. Meestal begin van de middag begin ik maar te bellen of ik ga naar een toerist informatie in de betreffende stad.
En elke keer weer leuke ontmoetingen. Zoals in de Ostello in Chianni, waar een grote groep schoolkinderen van 16 jaar slaapt op wandeltocht van Lucca naar Siena. Ik heb een leuk gesprek met Frederico die nadenkt over zijn vervolgopleiding, filosofie of geschiedenis. Tegelijk staat zijn hoofd helemaal niet naar die afwegingen, want hij is druk met andere ingrepen in zijn jonge leven. Zijn moeder en oma vorig jaar overleden en zijn opa in het laatste stadium van Alzheimer in een opvangtehuis. Een opa die hem nog niet zo lang geleden nog kon helpen met wiskunde. Hij raakt zichtbaar aangedaan. Verder raak ik in gesprek met een viertal Noren, die een deel van de via francegina lopen tot Siena, leuk gesprek. 2 dagen later kom ik ze weer tegen en eten we samen in een leuk stadje Monterignone waar ik in de Ostello slaap. Dan blijkt dat de mannen beide luthers priester zijn en de vrouwen op de universiteit en in de gezondheidszorg werken. Ze vertellen over hun motieven en dan blijkt ook dat het voor hen ook een inspiratiereis is voor hun werk. Onderweg stoppen ze ook om samen te bidden en te mediteren. Een van de priesters wil volgend jaar een sabbatical doen en zoekt naar informatie. We wisselen een adres uit, iets wat ik meestal niet doe. We nemen ' s avonds hartelijk afscheid.
In San Simignano overnacht ik in een klooster van de zusters Benedictijnen. Interessant want zij komen na hun intreden nooit meer buiten de muren van het klooster complex met tuinen en alle benodigdheden, zoals voedsel wordt van buiten aangeleverd en zijn vaak giften. De zuster die mij inschrijft is al sinds 30 jaar niet meer buiten geweest. In Siena overnacht ik opnieuw bij de zusters maar nu van een andere orde. Deze komen wel buiten, geven les op een lagere school of doen charitatief werk, zoals pelgrims opvangen. In San Miniato raak ik als ik pauzeer op een bankje in gesprek met een paar bouwvakkers die daar aan het werk zijn. Ze zijn zeer geïnteresseerd en bieden me een koffie aan, en mocht ik bij Ponte d'Arabia langs hun huis komen dan moet ik zeker blijven overnachten. Doordat ik af en toe veel km's maak ten opzichte van anderen ontmoet ik ook vaker andere pelgrims met nieuwe gespreksstof in de avond, leuk.
's Avonds in Siena na een heerlijke maaltijd bij de zusters ga ik vroeg slapen om 's morgen ook vroeg op te kunnen staan en te kunnen vertrekken. Op naar Ponte d'Arabia, 28 km verder. Uiteindelijk blijk ik dan om 14 u nog zoveel energie te hebben en er blijkt een volksfeest te zijn, zodat ik 5 km doorloop naar Buenconvento. Het blijkt een fantastische belevenis te zijn. Logeren met 5 andere pelgrims in het parochiehuis, waar behalve de priester (Domenico) ook een aantal Japanners logeren die een paar dagen per jaar hier aan stenen sculpturen werken voor de via Francegina. Leuke mensen. Zij vertellen dat er ook in Japan wordt geplegrimeerd, maar dan in een boedhistische traditie. Het volksfeest in Buenconvento is een grote happening met eten verzorgd door de 4 wijken van de stad, die in competitie 2 weekeinden koken en aan lange tafels eten serveren voor een vaste prijs van € 18 voor een 3-gangen menu met wijn. Daarnaast is er een grote markt en muziek. Ik blijk uiteindelijk samen met de andere pelgrims (2 Franse vrouwen en een Italiaan) te eten in het parochiehuis. We eten van een van de wijk keukens aangevuld met het eten dat de Japanners hebben gekookt. Het wordt een rijk verzorgde maaltijd met heerlijke Montepulciano wijn van een van de lokale kleine boerderijen, zo vertelt de priester. Vooraf neemt de priester mij nog mee het dorp in om eten bij een van de volkskeukens op te halen. Hij krijgt het gratis voor de pelgrims, bijzonder. De Franse vrouwen blijken overigens vanaf hier af te buigen naar Assisi. Dat is voor hen het eindpunt van de pelgrimstocht. De komende dagen ga ik weer aanzienlijk meer stijgen en dalen, naar zelfs 800 m, dus een paar zware etappes voor de boeg met mooie steden zoals Radicofani, Aquadepedente, Proceno, Bolsena, Viterbo. Ik hoop dat het lukt om samen de tekst ook een aantal foto's op het reisblog te plaatsen. Technisch is dat soms nog een opgave.

Met vriendelijk groet en dank dat jullie mij volgen. En mochten jullie het Alzheimer onderzoek willen steunen dan kunnen jullie onderstaande link volgen naar Alzheimer Nederland en en via actie een bijdrage storten.

Helpen jullie mee het streefbdrag te halen? De streefafstand is gehaald!

Kijk voor sponsoring van mijn actie op de link

http://www.inactievooralzheimer.nl/zoeken?q=rome