Miradolo Terme, 10 sept.
Ondertussen 5 volle dagen aan het wandelen met een aanloop op zaterdag in de koele namiddag, in totaal 215 km. Met als slaapplaatsen: Settimo Vittone, Santhia, Palestro, Tromello, Pavia en vanavond dus in Miradolo Terme aangeland. Stuk voor bijzondere overnachtingsadressen, 3 x een parochiehuis, en verder een ostello en een hotel. Hier zijn dus thermaal baden. Helaas heb ik daar geen tijd voor. Elke dag is het mooi weer, 's morgens nog lekker koel, maar in de loop van de dag al snel warm, soms te warm, dan wordt het dus vaker pauzeren, schoenen uit, voeten luchten, afkoelen, iets eten en drinken. Een strak patroon, anders gaat het dus mis en wordt je flauw. En ook veel drinken, de waterbak met 2 liter in de rugzak met een slangetje is dan een uitkomst. Onderweg ook leuke behulpzame mensen, vooral bij het zoeken naar overnachting, ook omdat het Italiaans niet beheers en versta een bijzondere opgave, waarbij ook omstanders worden betrokken. Reserveren doe ik nooit, maar ik maak wel een globale planning en met de adressen in de route boekjes en lokaal vragen lukt het tot nu toe altijd. Vrijwel elke dag zie en spreek ik ook wel een of meer pelgrims uit Zwitserland, Nederland, Duitsland, Italië. Vaak leuke gesprekken over motieven, werk, thuis, iedereen met een bijzonder verhaal. Maar ook de overnachtingsadressen hebben mooie verhalen, zoals de mevrouw van het Ostello in Palestro, die naast werk als designer voor theaters in Europa een aantal maanden een Ostello runt, terwijl haar man voor zijn werk dan vaak in het buitenland verblijft. Zij met verhalen over de dilemma's in de lokale politiek, de cultuurbreuken met de komst van vluchtelingen ( 10% op een bevolking van 2000), in een redelijk conservatief land. Zij (30 jaar) met een groot gevoel van onzekerheid over de toekomst nu naast de hoge werkeloosheid ook de wereldproblemen heel dichtbij komen. In de dorpen waar ik door heen loop veel oudere mensen, die hier vaak klusjes doen als bijdrage in hun levensonderhoud. Ik heb nog onvoldoende zicht op hoe Alzheimer zich hier ontwikkelt, maar gezien de samenstelling van de bevolking waarschijnlijk ook sterk groeiend. Onderweg van de lokale bevolking ook veel waardering voor de tocht, zeker met de afstand naar Rome voor ogen. Maar ik ontmoet ook andere pelgrims, die soms elk jaar een paar weken, maar ook wel vanuit Nederland of Duitsland, of Zwitserland al veel langer onderweg zijn. Soms werkeloos of werkend en op zoek naar nieuwe motivatie, of als sabbatical periode, of een echtpaar met pensioen die ook al een paar weken onderweg zijn. Ik ben dus zeker niet uniek in deze.
De landschappen tijdens deze tocht veranderen snel, in pont St Martin nog de uitlopers van de Alpen, dan heuvels en vervolgens de Po vlakte in met de eindeloze rijstvelden. Een bijzondere agrarische cultuur, door verschillende soorten rijst gedomineerd. Het groeit in water met een uitgebreid irrigatiesysteem gevoed door water uit de rivieren de Ticino en de Po. Nu het vrijwel oogstseizoen laat men het water weglopen. Gevolg is dat het vaak stinkt naar rotting met lucht van zwavel en methaangas. Zelfs het kraanwater op sommige plekken ruikt naar riool. Het landschap is door de monocultuur ook wat eentonig, warm, vochtig en met kans op muskieten, hoewel nu al veel minder dan in juli / augustus. De steden en dorpen hebben vaak een regio functie, hoewel de steden vaak een eigen economisch systeem kennen en minder afhankelijk van de agrarische activiteit. In de dorpen is dat vaak anders. Veel dorpen, vaak de kleinere lopen deels leeg met lege vervallen gebouwen en huizen tot gevolg. Ingestorte huizen, ingezakte daken, verlaten boederijen geven voor Nederlandse begrippen een rommelig en onbegrijpelijk beeld. De boerderijen in de Po vlakte zijn ook vaak groot en deels gevestigd op castello's die niet meer als zodanig functioneren maar wel veel ruimte bieden. Daarnaast uiteraard veel nieuwbouw boederijen in een zeer groot formaat, vaak diep in het land. Naar ik van mensen hier begrijp zijn steeds meer landerijen in handen van chinezen. Dat verklaart ook waarom ik Aziaten heb zien weken in de rijstvelden.
De afgelopen dagen ook langs de Ticino en de Po gelopen en morgen waarschijnlijk de Po oversteken richting Piacenza, samen met een Duitse vrouw die gezien haar Italiaanse partner ook de taal goed spreekt en dus de overtocht om 12 u al heeft geregeld. Dan ga ik ook geleidelijk weer uit de vlakte richting bergen, ik zie ze nu voortdurend in de verte dus over een dag of 4 mogelijk aanzienlijk meer stijgen en dalen. Met de heuvels komen ook de wijngaarden terug. In de heuvels dus ook minder km's maken dan de afgelopen dagen. Komende dagen tot Fidenza probeer ik nog extra km's te lopen om later sterk te kunnen minderen naar ongeveer 25-30 km. Overigens raak ik steeds meer ingelopen, heb meer energie en minder spierpijn dan de eerste dagen, ofwel een goede basis voor de bergetappes.
Tot zo ver, nu even een pizza eten, pakken voor morgen, slapen en dan vroeg weer op. Daarna nog even het thuisfront gebeld en gezellig bijgekletst.

11 sept
6.15 u opgestaan, heerlijk geslapen, 7.15 u vertrek na een ontbijt aan de overkant. Het is bewolkt en vannacht heeft het geregend. Voordeel, het is heerlijk koel om te wandelen, dus flink de pas er in via Chignolo Po, Lambrina en vervolgens nog een stukje over de dijk naar Orio Litta. Daar neem ik een lange koffiepauze en eet iets en daarna door naar Corte St Andrea waar de boot ons over zal zetten. Dat scheelt circa 8 km naar Piacenza vandaag. De regen is ondertussen ook opgehouden. Dus hier kan ik alles even drogen. Rond 16 u ben ik in Piacenza, tijd genoeg om even rond te kijken en te zoeken naar het parochiehuis om te overnachten. Over het algemeen zijn deze comfortabel, met een bed op zaal, slaapzak uitrollen, douche en dat tegen een vrijwillige bijdrage, meestal tussen 10 - 15 €, afhankelijk van het comfort.
Groet Cees

Kijk voor sponsoring van mijn actie op de linkhttp://www.inactievooralzheimer.nl/zoeken?q=rome

Alvast hartelijk dank en ik lees graag de reacties.